Afasie

Met trots presenteren we een filmpje over een onderwerp, dat nog niet ter sprake kwam: afasie. 

Afasie is een ingrijpend gevolg van hersenletsel. Iemand met afasie kan niet meer zeggen wat hij wil of bedoelt, en heeft ook vaak moeite met het begrijpen van wat iemand anders zegt. Dit heeft impact op het dagelijks leven van de persoon zelf en zijn naasten. Het doel van het onderzoeksproject CommuniCare is om de communicatie tussen personen met afasie, naasten en zorgprofessionals te verbeteren.

Samen met mensen met afasie werd een prachtige poster ontwikkeld: 'Personen met afasie hebben ook recht van spreken. Geef ze de gelegenheid'.

Ieder mens gebruikt taal. Praten, het vinden van de juiste woorden, begrijpen, lezen, schrijven en gebaren maken zijn onderdelen van ons taalgebruik. Wanneer als gevolg van hersenletsel een of meer onderdelen van het taalgebruik niet meer goed functioneren, noemt men dat afasie.

Gedurende 18 jaar is Jeroen (45) een hardwerkende adjunct-directeur en basisschoolleerkracht. In die tijd is hij soms een opgewonden standje, dat, als 't maar enigszins mogelijk is, alles alleen doet, flink rookt, ongezond leeft en in het weekend te moe is om iets te ondernemen. Eind 2012 overlijdt zijn vader en begin 2014 zijn moeder en dan blijft hij als enig kind achter in het Haagse ouderlijk huis. Soms heeft hij woordvindingsproblemen en hij voelt zich niet goed. Hij is angstig en depressief, maar aan het advies van familieleden om eens naar de dokter te gaan geeft hij geen gehoor.

Wieke is getrouwd met Hugo en de trotse moeder van drie kinderen. In 2008 verandert het leven van haar en haar gezin ingrijpend: Hugo krijgt een ernstig herseninfarct en houdt daar onder andere afasie aan over. In deze columns  laat Wieke u meeleven met de belevenissen van haar gezin.

Siemon Vroom kreeg in 2007 een beroerte. Sindsdien is hij half-gehandicapt en heeft hij last van afasie. Als ervaringsdeskundige blogt hij over de wereld van niet-aangeboren hersenletsel. Met zijn website weerhandig.nl helpt hij mensen zo zelfstandig mogelijk te leven.

Het is zaterdag 17 februari 2018. Ik heb een hersensinfarct. Net als tien jaar terug. En weer beland ik in het Flevoziekenhuis. Rond het oude ziekenhuis is een nieuwe 'schil' gebouwd. Het is twee keer zo groot geworden. Het oude gebouw zie je niet meer; je ziet een nieuwe modern gebouw. Dubbel zo groot en ook dubbel zo veel dokters en patiënten. 
 

Op 25 September heb ik 5 jaar afasie. Het gaat goed met mij. Mijn afasie is er nog. Maar ik kan aardig praten. Mensen merken vaak niet dat ik afasie heb. Dikke boeken lezen zit er nog niet in. Soms lees ik  boeken van vroeger, van vóór mijn herseninfarct, dat werkt!
Acteren met tekst, zit er ook niet in. Zelfs bij een kleuterliedje loop ik vast. Ik weet wel waar het lied over gaat, maar ik kan de tekst niet opzeggen of zingen.

Een paardenfluisteraar die voelt en ziet veel aan een paard. Een dierenarts die weet ook veel van paarden, maar dat is geen fluisteraar. Ze zeggen wel  eens, dat een paardenfluisteraar ooit zelf een paard geweest is. Dat is natuurlijk handig, want zo’n paard praat ook niet veel.
 

Na mijn herseninfarct ben ik bijna 4 jaar verder. Ik heb in 4 jaar veel geleerd van mijn afasie en ook van anderen.