Afasie

Het is zaterdag 17 februari 2018. Ik heb een hersensinfarct. Net als tien jaar terug. En weer beland ik in het Flevoziekenhuis. Rond het oude ziekenhuis is een nieuwe 'schil' gebouwd. Het is twee keer zo groot geworden. Het oude gebouw zie je niet meer; je ziet een nieuwe modern gebouw. Dubbel zo groot en ook dubbel zo veel dokters en patiënten. 
 

Op 25 September heb ik 5 jaar afasie. Het gaat goed met mij. Mijn afasie is er nog. Maar ik kan aardig praten. Mensen merken vaak niet dat ik afasie heb. Dikke boeken lezen zit er nog niet in. Soms lees ik  boeken van vroeger, van vóór mijn herseninfarct, dat werkt!
Acteren met tekst, zit er ook niet in. Zelfs bij een kleuterliedje loop ik vast. Ik weet wel waar het lied over gaat, maar ik kan de tekst niet opzeggen of zingen.

Een paardenfluisteraar die voelt en ziet veel aan een paard. Een dierenarts die weet ook veel van paarden, maar dat is geen fluisteraar. Ze zeggen wel  eens, dat een paardenfluisteraar ooit zelf een paard geweest is. Dat is natuurlijk handig, want zo’n paard praat ook niet veel.
 

Na mijn herseninfarct ben ik bijna 4 jaar verder. Ik heb in 4 jaar veel geleerd van mijn afasie en ook van anderen.

Bedenk allereerst wat u zelf makkelijk vindt als u in het buitenland bent. Het eerste wat u aan een rad sprekende Fransman vraagt is om langzaam te spreken. Ook is het gemakkelijk als u van tevoren weet waarover het gesprek zal gaan. Als u de weg vraagt en iemand helpt u door snel een tekening te maken of iets aan te wijzen, wordt het voor u makkelijker om te begrijpen wat hij bedoelt.