Wij introduceren onze NAH-ambassadeur voor de regio Noord-Brabant:
Astrid Havermans-Kersing (54 jaar), woont in Teteringen
Astrid is getrouwd en heeft 3 kinderen (21 jaar en een tweeling van 16). Ze hadden een gezinshuis met vier uit huis geplaatste kinderen.
Eind 2015 kreeg Astrid ’s nachts een hersenbloeding. Naar alle waarschijnlijkheid ontstaan door een hoge bloeddrukpiek in de nacht. Ze had in die periode redelijk wat ballen in de lucht te houden. Ze had moeite met acceptatie, aangezien ze in het laatste jaar van haar opleiding tot therapeut zat en weer zo snel mogelijk verder wilde met al die ballen hoog te houden. Een paar maanden later kreeg ze op diezelfde plek een herseninfarct. De impact hiervan was heftiger. “Blijkbaar was dat nodig om mij te stoppen en te laten inzien dat ik mijn leven mocht gaan veranderen omdat het zo niet langer door kon gaan”, aldus Astrid.
Na de ziekenhuisopname is ze gaan revalideren, daarbij heeft ze ook heel veel aan haar ergotherapeut gehad. Haar opleiding tot hypnotherapeut -waar ze voor haar herseninfarct mee bezig was- pakte ze weer op. Deze duurde wel veel langer dan gepland, maar heeft ze af kunnen maken. Nu is ze haar eigen praktijk aan het opstarten.
“Door allerlei omstandigheden hebben we in 2020 besloten om het na acht jaar anders te gaan doen. We zijn nog steeds met het gezinshuis binnen jeugdzorg aan het werk, maar hebben geen vier kinderen meer in huis. Nu is er veel meer rust. Mijn aandachtspunt is dat ik zo min mogelijk stress heb. Ik hou rekening met dingen waarvan ik overprikkeld raak en ik schrijf alles op. Ik richt me voornamelijk op het voelen, in plaats van de hersenen. Ik ben nu wel een stuk zelfverzekerder dan voorheen”.
Als ambassadeur gaat Astrid voorlichting geven en zich inzetten voor lotgenotencontact. “Bij voorkeur niet in groepen, maar eén op één. Dan kan ik ook veel meer verbinding maken. Ik ben ambassadeur geworden om uit te leggen dat dingen ook positieve kanten heeft. Dat het iets te betekenen heeft. Daarnaast heb ik ervaren om patiënt te zijn. Maar begeleiding voor mijn man en vooral voor de kinderen was er niet of veel te weinig. Daar moet gewoon veel meer aandacht voor komen”.
“Ik vraag me ook af hoe je een prikkelarme omgeving kunt creëren. Daar wil ik me bijvoorbeeld ook graag voor inzetten”.
”Over het algemeen probeer ik te leven op een manier die bij me past. Ik ga meer wandelen in de natuur waarbij ik veel meer geniet in wat ik om me heen zie. Ook ben ik kritischer in contacten. Ik noem het ‘het principe van mijn tuinhekje’. Wie laat ik toe in mijn tuin? Wie laat ik toe in mijn huis (hart)? Wie of wat geeft mij energie?”
