Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat hij is verslagen door zichzelf.
In ‘Energiebalans op orde brengen’ lees je over het eerste gedeelte van Robs klus.
Het is ondertussen 13.15 uur. Ik zit nog op mijn knieën en ik heb een heel tevreden gevoel. Voor even. Want dan merk ik het effect van mijn inspanningen. Ik wil nu wel die boterham en probeer op te staan. Maar dat gaat van geen kant. Ik ben genoodzaakt bijna een kwartier te blijven zitten om bij te komen van alle inspanningen. Dan, met behulp van mijn schep, duw ik mezelf omhoog. Ik sta weer. Op mijn tandvlees verzamel ik mijn gereedschap en gooi deze in de kruiwagen. Nu nog om het huis naar de achtertuin. Maar als ik wil gaan lopen, blijft mijn linkerbeen gewoon staan. Hij weigert dienst. Dan maar slepen.
Mijn vrouw heeft me de hele tijd in de gaten gehouden en wist al dat een eventuele interventie niets zou uithalen. Allesbehalve charmant beweeg ik mezelf met kruiwagen richting de achtertuin. Mijn vrouw komt me tegemoet en vraagt of ze de kruiwagen moet overnemen. Volledig gefocust op het afmaken van mijn klus wijs ik haar aanbod af. Ik zit in een modus waarbij ik de regie volledig kwijt ben. Mijn oergevoel wint het van mijn verstand. Ik moet en zal het afmaken. Winnen, niet opgeven.
Nadat ik de kruiwagen heb weggezet plof ik binnen uitgeput in mijn stoel. Diep van binnen weet ik dat ik toch verslagen ben. Door mezelf.
De dag erna moet ik bij de ergotherapeut zijn. Met enige zelfspot vertel ik mijn paaltjesverhaal. Want ik ben me absoluut bewust van mijn ontsporing. Maar de ergernis die ik voel is niet dat ik een grens ben overgegaan. Mijn frustratie zit veel meer in het gemis aan controle. Dat ik ben verslagen door mezelf.
Ik wist dat ik de fout in ging en voelde op dat moment dat mijn conflict met het paaltje persoonlijk werd. Maar de knop om aan te draaien kon ik niet vinden. Ik werd meegezogen in mijn boosheid en irritatie en verloor alle invloed op mijn eigen gedrag. En dat is heel beangstigend. Samen met de ergotherapeut loop ik het hele proces door en ze maakt me op meerdere zaken attent. Bijvoorbeeld op het effect van mijn weigering om de kruiwagen af te staan aan mijn vrouw. “Denk je dat ze je nog een keer aanbiedt te helpen?” vraagt ze ietwat sarcastisch. De boodschap is helder. Het gaat om meer dan alleen mezelf. En de kunst is om (nog) eerder afwijkingen in je plan te herkennen en hierop te acteren. “Maar je inzet was goed, en dag 1 en 2 heb je wel goed uitgevoerd,” sluit ze positief af.
Het voorval heeft me lang beziggehouden en maakte enorme indruk. Met name omdat ik er voor m’n gevoel zo met open ogen ben ingetuind. Gelukkig kan ik er om lachen en zie ik ook de meerwaarde van deze exercitie. Dit bespreek ik ook met mijn kinderen. Mijn zoon verrast me dan met de opmerking dat ik ondanks mijn beperkingen meer doe dan menig gezond mens. “Dus nog iets minder streng voor jezelf zijn en nog iets minder ambitieus mag ook,” zegt hij lachend.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
