Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de volgende stap in haar leven, maar wat die stap is…
Ken je die twijfel? Of je wel of niet iets wilt vertellen aan je naasten? Dat je denkt: ik probeer het eerst zelf, anders krijg ik toch weer commentaar, opmerkingen, vragen, enzovoort.
Ik weet van mezelf – en ja, dat is al heel wat – dat ik dit in de negatieve trek. Ik zou ook kunnen denken: ze steunen mij, bemoedigen mij, helpen mij. Helaas werkt mijn brein anders. Bang om te falen, bang om hulp te vragen. Hulp vragen is zwak. En zwak is… Ja, wat is zwak?
Na mijn herseninfarct heb ik heel veel eerst alleen gedaan. Ik móést en zóú dingen weer kunnen, want die had ik toch altijd al gedaan. Ik had geen lijstjes en structuur nodig, welnee. Ik deed het altijd zus en zo, zoals het kwam. Hoe frustrerend is het dan als het niet lukt. Als bepaalde dingen echt niet meer gingen.
Zeven jaar heb ik dit volgehouden, tot ik huilend bij mijn huisarts zat. Gek genoeg niet bij mijn man of kinderen – nee, bij mijn huisarts. En ik vroeg om hulp.
Via Hersenz leerde ik meer over NAH en over mezelf. Confronterend was dat. Een spiegel. Levensgroot. Maar ik krabbelde overeind. Hield me toch maar aan die structuur en probeerde steeds vaker iets van het lijstje. En… het gaf meer en meer rust in mijn hoofd.
Dit is alweer een jaar of zeven, acht geleden. De structuur beperkt zich nu tot opstaan en naar bed gaan op ongeveer vaste tijden. Lijstjes zijn er alleen nog voor de boodschappen en voor afspraken in mijn agenda.
Nu, mei 2025, staat er weer iets op de planning waarvan mijn man op de hoogte is, maar waarvan ik twijfel of ik het mijn familie, vrienden en jullie – de lezers – ga vertellen. Weer die strijd in mijn hoofd.
Het ene stemmetje zegt: ik moet het toch zelf doen, ik hoef geen commentaar, goedbedoelde adviezen, raad, tips, medelijden, blikken, enzovoort. Die andere stem zegt: vertel het ze nu, ze zullen trots op je zijn, je moedig vinden, ze kunnen je steunen, advies geven, troosten, begrip tonen.
Ik ben bang dat ik niet aan al die verwachtingen kan voldoen. Dat als ik faal, ze zeggen: zie je wel… Ik dek me alvast in voor al die teleurstelling.
Want het feit is dat de meesten in mijn omgeving wel weten dat ik NAH heb, maar velen weten niet wat NAH is of inhoudt. Iedereen heeft tips, opmerkingen, goedbedoelde adviezen, terwijl ze niet weten waar ze over praten. Daar zit toch niemand op te wachten.
Ik ben er dus nog niet over uit of ik mijn stap met jullie ga delen. Eerst maar eens rust in mijn eigen hoofd, voordat ik klaar ben voor alle reacties van jullie kant. Misschien volgende maand…
