Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over haar leven met niet-aangeboren hersenletsel, chronische pijn en angst. Lees hoe ze stap voor stap leert loslaten en vertrouwen probeert terug te vinden.
Na mijn eerdere breinstoringen heb ik weinig tot geen natraject gehad. Eerst moest ik een revalidatietraject in met betrekking tot het verbeteren van het fysieke gedeelte, en later moest ik leren omgaan met de constante chronische pijn die ik ervaar door beschadiging van mijn ruggenwervels sinds mijn val van de trap. Daarbij brak ik mijn rug en ben ik twee keer te laat geopereerd. Later heb ik nog de diagnose gekregen dat ik ook een meningeoom heb – een goedaardige hersentumor.
Mijn lijf is als het ware op slot gegaan. Het staat continu een soort van “aan” – bang om te vallen, maar ook door de pijn.
De eeuwige angst om weer iets te krijgen bij iedere steek in mijn hoofd, of de altijd aanwezige hoofdpijn en het moeilijke omgaan met licht- en geluidsprikkels, ondanks het gebruik van mijn eeuwige zonnebril en het vaak dragen van oordoppen.
Ik zit verkrampt, slaap verkrampt; voor de nacht heb ik spierontspanners en ik ben een vaste klant bij de fysiotherapeut. Het altijd “aan” staan maakt me onzeker. Fietsen heb ik bijvoorbeeld acht jaar niet gedaan. Vier jaar geleden heb ik het weer geleerd bij het revalidatietraject, maar daarna niet meer gedaan. Toch ben ik nu overgegaan op een elektrische fiets met een lage instap en – voor mijn gevoel – brede banden.
Gisteren heb ik het geprobeerd. Nou, het was spannend: al het verkeer dat me voorbij raast, en ik zit als een dolle op dat ding, totaal verstijfd, bang om te vallen en nog steeds niet durven over te gaan op het elektrische gedeelte. Die plotselinge vaart – ineens vooruit schietend – vind ik doodeng.
Na dertig minuten was ik mentaal op en alles tolde door mijn hoofd, maar mijn lijf leek wel van beton. Maar ik was trots op mezelf dat ik het toch heb gedurfd en gedaan.
Mijn plan is om voorlopig hier in de natuur te gaan oefenen in de landerijen, om zo meer ontspanning te krijgen zodat ik ook nog iets zie van de omgeving.
De spanning die onbewust chronisch in mijn lijf is vastgezet, leer ik sinds kort los te laten bij een coach. Het gaat even duren, maar het begin is gemaakt. Het put je lijf uit en vergt hierdoor alleen maar meer spanning. Het is een loodzwaar traject, maar ook dit hoop ik te volbrengen, zodat ik wat losser in mijn lijf kom te zitten.
Door al wat gebeurd is, is het onbevangen en vrije gevoel weg en heeft plaatsgemaakt voor een constante angst voor wat er eens was en/of is. Maar ik laat de angst niet langer geheel mijn leven bepalen – dat doet de pijn al. Dus ik ga er weer voor.
Ik hoop nog wat stabieler op de fiets te kunnen zitten en mijn schouders wat te laten dalen, en gewoon ook wat meer rust in mijn lijf te kunnen creëren. Ook dat is een vorm van loslaten.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
