Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over waar de crux zit van het maken van keuzes.
Door het opbouwen van een nieuw ritme komt er ook overzicht en rust. Het hele proces van opstaan, aankleden en ontbijten bijvoorbeeld kost me meer dan een uur. Vroeger kon ik in diezelfde tijd ook nog op de fiets naar m’n werk. Nu moet ik dus meer tijd nemen voor alles wat ik doe.
Langzaamaan pak ik wat huishoudelijke zaken op, zoals stofzuigen of de vaatwasser leegruimen. Elke keer gevolgd door een korte pauze. Mijn dagprogramma bestaat voor een groot deel uit het oefenen van alledaagse dingen. Ik ben dus aan het trainen; dat beeld past in ieder geval bij mijn instelling en ambities.
Ik heb tenslotte beloofd me niet neer te leggen bij de uitspraak van de revalidatiearts: de mogelijk blijvende beperkingen passen niet in mijn toekomstbeeld. Door me volledig in te zetten en door te gaan tot het einde zou ik die beperkingen kunnen voorkomen, dacht ik.
Wat echter steeds duidelijker wordt, is dat mijn beperkingen niet alleen te maken hebben met mijn spieren, conditie of andere fysieke aspecten. Het moment dat ik me pas echt realiseer dat het probleem in mijn hoofd zit, komt pas na maanden. Het zorgt voor een grote teleurstelling en opnieuw een dip in mijn vooruitgang.
Dat ik een hersenbeschadiging heb, past op geen enkele manier in mijn systeem. Ik voel weerstand en ongeloof. Iemand haalt een trucje met me uit, dit kan niet waar zijn. Mijn beeld en interpretatie van iemand met een hersenbeschadiging komt niet overeen met wie ik ben.
Wekenlang stoei ik met deze eyeopener. Ik ben van slag. Zó erg dat ik het woord ‘hersenbeschadiging’ niet hardop uit kan spreken zonder enorm geëmotioneerd te raken. Opnieuw een inzicht, hoe pijnlijk ook, dat me moet helpen m’n nieuwe referentiekader te vormen.
Mijn zelfbeeld staat onder druk en forse aanpassingen zijn nodig. De vraag wie ik eigenlijk ben, kan ik lange tijd niet beantwoorden. Ter overbrugging neem ik genoegen met het beeld dat ik ‘patiënt’ ben of ‘revalidant’. Ik verschuil me achter deze tijdelijke figuren om te overleven, de echte ik zal nog wel terugkomen, weet ik.
Als iemand vraagt hoe het met me gaat, is mijn reactie eigenlijk standaard positief. Dat ken ik wel van mezelf; ik zie altijd kansen en mogelijkheden. Maar ben ik wel eerlijk, naar mijn omgeving en mezelf?
Focus ik niet te veel op wie en wat ik zou willen zijn? Weer helemaal gezond, mobiel, zelfredzaam en aan het werk. Als ik steeds vaker uit mijn omgeving hoor hoe goed het met me gaat, geeft dat een onbevredigend gevoel. Want zo goed gaat het nu ook weer niet.
Deze teleurstelling brengt in ieder geval aan het licht dat ik mezelf te goed verkoop. Ik heb zelf een verkeerd beeld geschetst. Een beeld dat meer zegt over waar ik naartoe wil, dan waar ik nu sta. Ambities zijn goed en streven naar nieuwe doelen ook, maar door al deze situaties te herkennen kan ik steeds beter in het nu zijn en eerlijker zijn naar mezelf en mijn omgeving.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
