Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over het leren omgaan met de gevolgen van NAH, het proces van loslaten en het vinden van nieuwe manieren om emoties te uiten.
Niemand weet hoe zijn of haar leven zal verlopen. Of er struikelblokken op het pad des levens komen. Zo ja, hoe ga jij hiermee om? Als alles anders wordt, omdat het niet anders meer kan.
Ik heb meerdere keren mijn leven moeten aanpassen door meerdere zogeheten struikelblokken, zoals breinstoringen, een scheiding, etc. En al die keren is het me gelukt om weer op te bouwen wat eens was afgebrokkeld. Over en over. Het valt niet mee om met tegenslagen om te gaan, en niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om. En dat is goed, en dat mag ook.
Ik ben opgegroeid met de gedachte dat het altijd erger kon.
Voor mij is emotioneel ontladen door creatief te zijn en te sporten mijn houvast en een uitlaatklep. Mijn emoties schrijf ik al jaren op, en soms – als het heel hoog zit – zijn het hele A4-vellen vol, die ik daarna weer verbrand. Het schrijven geeft me op dat moment het gevoel dat ik het kwijt ben, en door het te verbranden laat ik het los. Loslaten: dat is een veelgehoorde term. Zeker als je leven na een ziekte of bijvoorbeeld NAH zodanig is veranderd dat ook jouw persoonlijkheid niet meer hetzelfde is als voorheen. Dat is op zich al frustrerend genoeg. En zeker als je het zelf ook beseft, en je dagelijks met je neus op de feiten wordt gedrukt – dag in, dag uit – is het fijn als je je gedachten op een andere manier kunt uiten of invullen, in plaats van alleen naar het negatieve deel te gaan. Het verleden. Wat eens was. En noem ze maar op: we weten allemaal hoe het beestje bij de naam genoemd wordt.
Maar hoe ga je ermee om? Je hebt na je diagnose van NAH een paar gesprekken met een psycholoog, of niet, en dat was het. Maar eenmaal thuis, en wat verder in de tijd nadat je getroffen werd door een beroerte, ongeluk of ziekte, dan begint het… het zogeheten ratelen. En nog eens, en nog eens. Veel van ons lotgenoten krijgen hierdoor negatieve gedachten, omdat we allemaal het liefst terug willen naar het leven zoals het voorheen was. Er zit tenslotte niemand te wachten op een leven met de consequenties van NAH.
Dan is het juist fijn dat je goede begeleiding hebt nadien. Ik heb het overigens nooit gehad, maar ik kon me flink uitkuren in mijn dansen, voor heel wat jaren, en later door creatief bezig te zijn en te sporten. De beste aankoop die ik ooit heb gedaan, blijft nog steeds mijn boksbal. Op momenten die voor mij zwaar zijn, ga ik boksen. Het lucht op, en ook dan ben ik het kwijt.
Loslaten doe je niet zomaar. Loslaten van wat eens was, een deel van jouw leven, kun je niet zomaar even parkeren. Dat blijft voor altijd een deel van jou. Alleen in het nieuwe deel moet je het kunnen plaatsen en een weg zien te vinden om met je fysieke en mentale beperkingen te leren leven. En dat kost heel veel energie. Heel veel. Emoties zijn grote energievreters, en we zitten nu eenmaal al met een halve tot lege batterij.
Maar zorg dat je alsnog een vorm van berusting vindt in wat jou is overkomen, en deel jouw leven in zoals dat voor jou fijn voelt. En ontlaad al het verdriet en de frustratie van wat eens was op jouw eigen manier, maar zorg dat je er een vindt.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
