Anouk is een creatieve dertiger die werkt in de reclame-industrie. Zij deelt elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost schrijft ze over het verschil tussen haar leven vóór en na NAH, en hoe ze langzaam leert houden van wie ze nu is.
Vandaag zag ik deze mooie quote op het Hersenletsel-Instagram: “Het rouwen om wie je was, is onderdeel van het opnieuw leren houden van wie je nu bent.’’Die inspireerde me om deze blog te schrijven. Mede ook omdat dit, drie jaar na mijn infarct, nog steeds hetgeen is wat het meeste speelt (ik heb het daarom ook al vaker aangekaart).
Ik zie om me heen dat dit is wat iedereen bezighoudt. Of je NAH nu grote of kleine gevolgen heeft, er is toch een leven vóór en nádat het gebeurd is. Bij mij is de schade relatief klein, maar het effect op mijn leven is groot. Velen die me kennen zullen het verschil misschien niet merken, maar voor mij is het enorm.
Mijn leven vóór NAH was: carrière en stadsleven focused en veel gezelligheid, sociale afspraken. De toekomst die ik voor mezelf zag, was een leven in een grote stad met werk als grote drijfveer. Nu moet ik toegeven dat mijn kijk op mijn volle sociale agenda door corona en alle lockdowns ook wel is veranderd (mijn beroerte was vlak na alle lockdowns).
Maar na mijn infarct werd langzaam maar zeker duidelijk dat mijn hoofd mijn werktempo niet meer kon bijbenen. Mijn werk is nog steeds wat ik het allerliefst doe, maar het is allemaal net een beetje anders. Voorheen was ik een workaholic met dagen van 10+ uur (uit eigen keuze), en nu kan dat simpelweg niet meer.
Dat wil niet zeggen dat ik minder hard werk, maar ik doe vooral mijn eigen taken binnen de 36 uur die ik heb, en dus niet alles wat ik op kan pakken en meer binnen 40+ uur.
Daarnaast merk ik dat ik als persoon veranderd ben. Ik was luid, druk en extravert. Nu ben ik soms wat meer op de achtergrond en is mijn sociale batterij wat sneller leeg (dit verschilt nog steeds wel per situatie). En hierbij komt dus een soort rouw om alles wat was, en het vinden van een weg naar liefde voor wie ik nu ben. En dat is, na drie jaar, nog steeds een proces waar ik middenin zit.
Ik weet, zie en lees om me heen veel mensen met een NAH die door hetzelfde gaan of zijn gegaan (zo ook mede-bloggenoten). Maar ik zie, lees en hoor ook andere verhalen, en dat maakt het lastig.
Ik weet ook echt wel dat Instagram maar de helft van het verhaal laat zien, en daarom vind ik het zo belangrijk dat blogs zoals deze bestaan. Zodat de mensen die het ook even lastig hebben, weten dat ze niet de enigen zijn.
Dus bij deze: het is een reis, een groei, een proces. Maar ik geloof echt dat we allemaal een versie van onszelf gaan vinden waar we weer helemaal van kunnen houden.
