In dit aangrijpende ervaringsverhaal neemt de vrouw van Robert ons mee in hun gezamenlijke reis na zijn herseninfarct. Wat begon met een nacht vol paniek, groeide uit tot een langdurig proces van revalidatie, aanpassing en acceptatie.
Op bijzondere wijze beschrijft zij dit proces aan de hand van de seizoenen, of, zoals zij het zelf noemt, de Belevingswereldkaart. Elk seizoen staat symbool voor een fase in hun leven: van de hoopvolle lente die omslaat in confrontatie, via de voorzichtig zonnige zomer en berustende herfst, tot aan de naderende winter.
Lente
De vrouw van Robert begint haar verhaal bij de lente. Zoals alle begin. “Het begin van nieuw leven, van verwachting, van milde zonneschijn en de eerste keer buiten zitten met een kopje koffie.”
Ze beschrijft hoe de lente haar symbool is geworden voor een nieuwe levensfase. “Die heerlijke lente na de sombere winter met de korte dagen, de striemende regen en een tuin zonder bloei of bloemen, binnen zitten met dikke truien aan…”
Voor haar is de lente niet zomaar een seizoen, maar het voorspel van zachter, groener, groeien en vrolijkheid. “Kon het maar altijd lente blijven,” schrijft ze.
Maar dan komt de omslag. Zeven jaar geleden veranderde hun leven totaal. Robert, toen 69 jaar en in uitstekende gezondheid, werd midden in de nacht getroffen door een zeer ernstig herseninfarct.
“Meer dood dan levend tref ik hem midden in de nacht aan,” schrijft ze. “Trillend en in volslagen paniek bel ik 112. Zowel politie als ambulance zijn er snel, en met gillende sirenes gaat het richting het UMC. Ik denk nog dat het een goed teken is dat de sirene loeit, want anders zou spoed niet meer nodig zijn.”
In het ziekenhuis begint het wachten. “Het behandelcircus begint buiten mijn zicht, terwijl ik verstijfd van angst en doodsbang op de gang wordt gezet. Ik krijg eindeloze koppen koffie die me niet smaken.”
Na lang wachten mag ze haar man zien. Hij is dan nog buiten bewustzijn, maar hij leeft. Uiteindelijk gaat ze om vier uur ‘s nachts met de taxi naar huis, volledig ontredderd.
Na de opname kwam het moment om naar het revalidatiecentrum te worden vervoerd. In eerste instantie het verkeerde centrum weliswaar. “Ik heb al mijn overtuigingskracht in moeten zetten om hem de volgende dag opnieuw per ambulance naar het juist te laten vervoeren.” vertelt zijn vrouw. Daar begon het: logopedie, fysiotherapie, alles wat maar ingezet kon worden om het leven weer leefbaar te maken voor Robert. “Hier overwint onze liefde alle obstakels, hier komen de goede vrienden trouw op bezoek, wat ze nu na zeven jaar nog steeds doen.”
Robert is rechtszijdig verlamd, heeft apraxie en emfyseem, en is vrijwel volledig afhankelijk van hulp. Toch is hij altijd opgewekt gebleven, wat zijn vrouw diep bewondert. “Een blijmoediger mens is er niet, voor hemzelf en voor iedereen.” Soms kan hij alleen maar ‘poe poe’ zeggen, maar als hij opeens een paar stappen kan lopen, ontroert dat zijn vrouw enorm. Al voelt het ook dubbel “dit is de vlakte van eenzaamheid waar ik ben aangekomen”. “Wachten op… ja op wat eigenlijk?”.
Het vertrouwen op verbetering werd tijdens de revalidatiefase zwaar op de proef gesteld. De revalidatie was traag en duurde negen maanden. Steeds weer dezelfde oefeningen, stap voor stap, lettergreep voor lettergreep.
Zomer
De weg omhoog was allesbehalve recht. Na maanden van intensieve revalidatie leek er eindelijk perspectief te komen, maar een kennismaking met een zorginstelling in Laren bracht juist een nieuwe teleurstelling.
En toch brak onverwacht de zon weer door. “Ik vind een prachtig particulier verzorgingshuis op maar 600 meter van ons eigen heerlijke thuis.” “Er volgt berusting, acceptatie van het noodlot waar we positief mee om willen gaan.” schrijft zijn vrouw.
Herfst
Met het verstrijken van de tijd komt de herfst. Het seizoen dat stilletjes laat zien hoe vergankelijk alles is.
Maar deze herfst is geen periode van neergang alleen voor Robert en zijn vrouw. Het is ook een tijd van reflectie en rust. “Langzaamaan, met veel geduld, doorzettingsvermogen en onze liefde zijn we aangeland in de veilige haven en dobberen rustig mee met alles wat er nog komen gaat.”
Robert en zijn vrouw kunnen enorm genieten van het samenzijn: een autorit met lunch op een idyllisch plekje van goede vrienden, hun heerlijke huis met stralende tuin waar ze nog geregeld samen zijn.
In deze herfstfase is het niet meer het tempo van de buitenwereld dat hen stuurt, maar hun eigen ritme. Trager, bewuster, en misschien wel rijker dan ooit.
Winter
De winter staat voor de deur: een onbekend gebied dat zij samen, hand in hand, zullen betreden. Hoewel Robert en zijn vrouw niet precies weten wat komen gaat, zijn ze vastbesloten om de winter dapper tegemoet te treden. Zijn vrouw schrijft: “Geloof, Hoop en Liefde, maar de meeste van deze is de Liefde in al haar verschijningsvormen. De glimlach op zijn gezicht als ik kom, onze handen die elkaar vasthouden, de liefdevolle verzorging, de trouwe vriendschappen en nog zoveel meer.”
Natuurlijk is er ook rouw: rouw om een toekomst met beperkingen, pijn om het verlies van wat niet meer komen gaat. “Toch kunnen we oprecht zeggen dat we gelukkig zijn in het leven dat nu onze realiteit is. Dat is een reden voor grote dankbaarheid.” schrijft de vrouw van Robert.
Heeft het verhaal van Robert en zijn vrouw ook indruk op jou gemaakt en wil je reageren? Stuur ons dan een mailtje via communicatie@hersenletsel.nl.
