Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Ook in deze blog komt die levenslust weer naar voren, waarin hij vertelt over een spannende maar heerlijke ervaring aan zee.
Als ik de zee zie dan moet ik erin. Lekker zwemmen, poedelen. Bodysurfen, spelen in de golven. Dat is iedere zomer sinds de hersenknetter gelukt. Vandaag waren de omstandigheden perfect. Beetje link, maar perfect.
Ik kan dat natuurlijk niet alleen. Altijd loopt er iemand naast mij voor een steuntje bij het de zee in lopen en het er weer uit lopen. Mijn lieve Chris heeft het de afgelopen jaren vaak gedaan. En dat terwijl ze echt niet gek is op zwemmen in zee.
Vandaag was ik met Cees, de vriend van mijn moeder, mijn stiefvader. Hij kwam mij ophalen en samen liepen wij naar het strand. Naar de zee. Klapstoel mee.
Eenmaal op het natte zand werd de stoel neergezet en ging ik zitten om de broek, evo en schoenen uit te doen. Samen liepen wij de wilde zee in (gele vlag = gevaarlijk zwemmen). De eerste twee golven die tegen ons aan klapten, kregen ons niet omver. De derde dook ik in met mijn rechterarm vooruit.
En toen zwom ik wat evenwijdig aan het strand heen en weer, de ene na de andere golf trotserend. Dan staand en dan weer zwemmend onder water (met de ogen open). Cees is hier opgegroeid en heeft bij de reddingsbrigade gezeten. Hij kent de zee hier als zijn broekzak.
Door de sterke stroming was ik al snel een stuk richting het noorden gedreven. Daar ligt een strekdam met daarnaast een mui, wist hij te vertellen, toen ik met tegenzin naar hem toe was gemodderd. Beter ging ik niet dieper. Maar in het diepere is het gemakkelijker voor mij om te staan voor ik de zee weer uit loop. Geen denken aan. Als hij zijn stiefzoon maar op het droge krijgt. Had hij zijn lief, mijn moeder, beloofd.
Ik lag in de branding in ondiep water aan zijn voeten en ik kwam maar niet in de benen. Het was een heel gestoei, totdat een Duitser van mijn leeftijd, die het een tijdje had staan aankijken, het niet meer kon aanzien en de zee in kwam om te helpen.
Zo liep ik met Cees aan mijn rechterzijde en de vriendelijke Duitser links de zee uit. Op naar de stoel die een stuk verderop stond. Even zitten drogen en toen weer aangekleed en naar strandpaviljoen De Stern gelopen om een uurtje na te genieten. Mijn nieuwe Duitse vriend zat een tafel verderop en kreeg een biertje van mij.
Vandaag dreef er voor de kust van Callantsoog een speelbal in zee. Een hele blije speelbal. Wie goed keek en luisterde kon de vreugdekreten horen en zien dat hij aan het einde van zijn rechterarm zijn vuist gebald hield.
Wat een heerlijke ervaring weer. Dit wilde ik al jaren doen.
Na een uur op het terras kwam de mooiste vrouw uit mijn leven bij mij zitten voor de lunch, waarna wij samen over het strand en door het dorp naar huis liepen.
