Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over haar pijn, de zoektocht naar goede schoenen en hoe zo’n kleine verandering een groot verschil kan maken in het dagelijks leven.
Morgen krijg ik mijn nieuwe schoenen. Ik kijk daar zo naar uit dat het naar alle waarschijnlijkheid wel tegen zal vallen, maar ach. De revalidatiearts zei gisteren nog, toen ik haar vertelde van mijn nieuwe schoenen: “Doe je wel voorzichtig?” En ik dacht: wat een rare opmerking.
Maar ze vervolgde, toen ze mijn vragende blik zag, met: “Bouw je het voorzichtig op, anders krijg je zulke pijnlijke voeten en daarmee een pijnlijk lijf.”
Oh, zo ja, toen snapte ik wat ze bedoelde. Mijn lijf reageert zo heftig op kleine wijzigingen. Deze schoenen krijg ik omdat ik echt bizar veel pijn in mijn rechterheup heb. In het voorjaar kon ik terecht bij de orthopedisch schoenmaker en zij zag al direct dat mijn schoenen niet goed afwikkelen. Ja zegt hij dan, krijg je pijn, want dan ga je weer anders lopen om je lijf te ontzien, met als gevolg dat je ergens anders weer pijn krijgt.
Zucht…
Ik heb de hele dag pijn, iedere dag. Er is eigenlijk bijna geen plekje in mijn lijf dat geen zeer doet, en natuurlijk ga je dan proberen de pijn te ontzien. Mijn lijf doet zo zeer en ik kan geen pijnstillers slikken. Ik kan namelijk alleen maar incidenteel paracetamol slikken, en de NSAID’s (ibuprofen, naproxen, Voltaren,…) mag ik niet om diverse redenen. De volgende stap in de pijnstilling is tramadol. En ik wil dan weer niet steeds zo’n zware pijnstiller slikken, dus die neem ik ook alleen maar in als de pijn echt niet meer te harden is. Die pijn in mijn heup is niet te harden, ook nog omdat ik op mijn rechterzij slaap. Dat kon absoluut niet meer zelfs, en dan gaat het dus van kwaad tot erger.
Doodmoe en pijn is zo geen goede combinatie. Vandaar dus dat ik het bij de revalidatiearts ter sprake bracht, en zij zag uiteindelijk maar één oplossing: namelijk een aanpassing in mijn schoenen.
De orthopedisch schoenmaker dacht daar dus anders over, want die wilde eerst nieuwe zolen onder mijn schoenen. Ik heb twee paar dezelfde schoenen, wel in een andere kleur. Dit omdat ik steeds keuze heb uit één… en dat is niet veel. Ik loop dan ook al sinds ik op maat gemaakte schoenen draag op hetzelfde model, zo’n vijf à zes jaar nu. Gelukkig is het een sneaker-model, maar je wil toch ook wel eens iets anders dragen. Tenminste, ik wel.
Maar nee hoor, hij ging weer voor hetzelfde model, want ze mogen ook niet te zwaar zijn, want dan kan ik mijn rechterbeen niet meer optillen (sleept nu al regelmatig), en de zool mag niet te stug zijn, want dan kan ik niet goed afwikkelen. Ik zag de bui al hangen: weer een paar sneakers.
Maar goed, ik moest eerst een week mijn ene paar met nieuwe zolen dragen en dan een week mijn andere paar, en dan kijken of de pijn in mijn heup erger of minder werd. Tegen de tijd dat ik dat wist, moest ik, mocht er niet genoeg verbetering zijn, er in de steunzool ergens een hoekje toegevoegd worden. Dat zou de pijn kunnen weghalen.
Maar toen ik dat wilde regelen, was hij op vakantie, en daarna ging ik op vakantie. Pff, wat een gedoe en wat gaat er toch veel tijd overheen.
Na mijn vakantie had ik dus begin oktober een afspraak, en toen was toch eigenlijk wel duidelijk dat mijn ene paar schoenen echt op was. Dat was wel te snel voor de verzekering, want je moet nou eenmaal anderhalf jaar doen met een paar schoenen. Gelukkig kon de schoenmaker goed onderbouwen dat ik echt een nieuw paar nodig had, dus ik kon kiezen uit… één paar, hetzelfde model waar ik al de afgelopen vijf à zes jaar op loop dus.
Hij liep even de kamer uit en ik pakte het “schoenenboek” en bladerde het door, en daar zag ik een redelijk leuk veterlaarsje met een hakje (nee, geen hoge hak). Toen hij weer binnenkwam, vroeg ik hem: “Waarom kunnen deze dan niet?”
Tja, zei hij, daar zit geen rits in… maar ik kan toch gewoon mijn veters strikken.
Oh oke, dan zie ik geen reden om deze niet te doen…
Lang verhaal in één zin: ik krijg morgen nieuwe schoenen, laarsjes, en ik kijk er gewoon naar uit!
Nou ja, krijg… ik moet natuurlijk wel 135 euro eigen bijdrage betalen.
En dan maar hopen dat de pijn in mijn heup wat beter gaat worden!
Tot volgende maand,
Liefs,
Belinda
