Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost vertelt ze over het moment waarop doorgaan niet langer kon, en hoe bewustwording haar hielp om stap voor stap opnieuw richting te geven aan haar leven.
Na jaren als een kip zonder kop rond gedwarreld te hebben, op zoek naar wat er nou met mij mis was. En dan heb ik het over ruim 27 jaar.
Jaren heb ik met mijn ziel onder mijn arm gelopen. Ik dacht dat alles wel aan mij lag en heb soms echt de gedachte gehad dat ik de ware realiteit van het leven kwijt was geraakt.
Je moet weten dat in de tijd dat ik voor de eerste keer NAH opliep, er niets tot vrijwel niets bekend was. En dat het 18 jaar geleden niet heel veel beter was. Ik zag er tenslotte ook nog gewoon uit en ik hield me groter voor dan ik was, maar ondertussen had ik heus wel intern bedacht dat er iets niet helemaal klopte, laat staan dat het normaal was. Dus ging ik door met mijn leven. Weer later bleek het dus overleven te zijn geweest.
De knop van het chronisch aanstaan en je beter voordoen bleek een enorme aanslag op zowel fysiek als mentaal vlak. Maar ik had geen keus en ging maar door en door. Totdat het sein knalrood werd (voor de zoveelste keer, achteraf gezien).
Het kan dus ook echt een levensstrategie zijn om te blijven doen wat anderen van je verwachten, of omdat je niet zielig gevonden wil worden. Maar meer als een vechtstand, als lang alleenstaande moeder van twee kinderen en mijn werk, ging ik door en door totdat het sein voor de derde keer rood werd.
Nu letterlijk fysiek uitgeblust, met fysieke klachten doordat ik van de trap viel en mijn rug brak op meerdere plaatsen. Er werd duidelijk een halt tot mezelf geroepen, en nog steeds. Maar dan nog door pijn, en weer jaren later werd ik me er steeds meer van bewust dat ik beter voor mezelf moest zorgen, en dan bedoel ik vooral het mentale stukje.
Ik wilde niet wegkwijnen in het deel wat niet meer mogelijk was, maar kijken naar wat ik nog wel kon en wilde. Maar ook dat brak me op, omdat ik zo graag weer mezelf, mijn vertrouwde ik, terug wilde hebben. Iets wat nooit meer zal gebeuren, maar voordat je zover bent, is dat een lang proces.
Een lange termijn vol geduld en zelfvertrouwen. Dat laatste ben ik verloren doordat ik door de kortsluitingen het vertrouwen in mezelf aardig had verloren. Ik vulde het gat op door vooral voor anderen te zorgen, bijvoorbeeld mantelzorg voor mijn ouders, ondanks mijn eigen fysieke ellende. Ik ging door en door totdat ik na hun overlijden weer totaal vastliep met mezelf.
Ik viel in een gat. Het masker werd afgezet en verdriet brak me op. En toen werd ik weer wakker geschud dat, zolang ik zelf geen bewustwording had, ik ook niet de verandering kon bewerkstelligen om mezelf een andere weg in te laten glijden.
Een weg met heel veel obstakels, maar gaandeweg heb ik ook deze overwonnen en omgezet in wat ik nog wel kan en wat ik nog wel wil. De dingen die er wél toe doen.
Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat yoga, meditatie en ademsessies voor mij persoonlijk heel belangrijk zijn gebleken. En dat ik er dankbaar voor ben om zo eventuele paniekaanvallen te voorkomen, maar vooral om mijn innerlijke stabiliteit te kunnen hervinden, na deze jaren kwijt te zijn geweest.
Afgelopen jaar ben ik hierdoor gegroeid, zowel fysiek (beter leren omgaan met de 24/7 pijn), maar ook op het mentale stuk: om op mijn plek te blijven, wat nog wel voor mij mogelijk is, om hierin mee te gaan en alleen nog de leuke dingen te doen die mij iets positiefs geven.
Ik gun het iedereen toe. Dat stukje bewustwording.
Dank voor het lezen.
En tot de volgende.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
