Kiona (33) kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje Prince is inmiddels 1 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: de weg naar de bevalling .
De uitgerekende datum is in april 2021. Ik laat alles over me heen komen. Het eerste trimester is me al goed meegevallen. Je gaat er vanuit dat je wel eens ziek zwak en misselijk gaat zijn want tja dat hoort er nu eenmaal bij. Er gebeurt zoveel in je lichaam, onvoorstelbaar. Met periodes voelde ik me wat ongemakkelijk, zenuwachtig en op andere momenten vind ik dit zo bijzonder, mooi en uniek om mee te maken. Ik sta zo vaak stil bij het feit dat er gewoon een levend mensje in je groeit, ik ben gewoon een mensje aan het maken. Gek als je erover nadenkt!
Wat nog gekker is, is dat ik nog geen 3 maanden na mijn bevalling in een trouwjurk moet passen! We have a wedding to plan! Yes, wij gaan tijdens de zwangerschap door met onze bruiloft plannen. Mijn partner en ik hebben de taken goed verdeeld. Geloof het of niet maar de taak verdeling is 60% voor mijn partner en 40% voor mij. We hebben er alle vertrouwen in dat het ons gaat lukken. De jurk heb ik in mijn eerste trimester gepast, uitgekozen en laten opmeten. Een paar weken voor de bruiloft kan ik teruggaan om de jurk evt. te laten aanpassen waar nodig. Gelukkig is dat mogelijk anders is het echt een risico wat ik neem aangezien ik na mijn bevalling zeer zeker niet in de sportschool te vinden ben.
We hebben in het begin van de zwangerschap gevraagd of mijn medische voorgeschiedenis invloed heeft op een natuurlijke bevalling. Dit was absoluut niet het geval, men kent geen medische redenen om een keizersnede te moeten uitvoeren. Ze twijfelen hier geen seconde aan. Mijn thuisfront dacht hier anders over, ze maakten zich zorgen rondom de druk in het hoofd en mijn uithoudingsvermogen. Ik ga mee met het antwoord van de gynaecoloog. Ze klinkt overtuigd en sarcastisch te gelijk. Haar gedrag en houding daar kan ik geen pijl op trekken. Ze is heel kort door de bocht en apathisch. Ik heb er zelfs aan gedacht om een andere gynaecoloog te pakken maar heb dit uiteindelijk niet doorgezet. Achteraf stom om dit niet te doen. Voor mijn infarct was ik kort door de bocht en had ik mijn antwoord al klaar voor iemand de zin überhaupt had afgemaakt en nu laat ik gewoon alles op z’n beloop…
Er is een extra groei echo ingepland en de gynaecoloog ziet al snel dat de baby boven gemiddeld is. Ze legt het als volgt uit; als er 10 babies op een rij liggen van klein naar groot dan is jullie baby nummer 9. Het zweet breekt me nu al uit en de baby wordt alsmaar groter. Ze willen wachten op een spontante bevalling op de uitgerekende datum maar ze willen me ook geen dag langer laten wachten. Indien de baby niet op de uitgerekende datum komt volgt er een inleiding.
Op 15 en 29 maart controleert de gynaecoloog of ik al ontsluiting heb. Niets.. nog niet eens een cm. Op 29 maart wordt er toch een afspraak gemaakt om op 7 april te gaan inleiden. Het staat vast mocht er in de tussentijd niets veranderen. Ze legt uit wat me te wachten staat. Ik verkramp per direct nadat ik hoor hoe ze de baarmoedermond rijper wil laten worden. Ik bespaar je de details, zoek ‘ballonkatheter’ maar op en beeld het jezelf maar in. Ik zelf heb er nog nooit van gehoord. De datum dat dit allemaal gaat gebeuren is op 7 april. De laatste dagen vliegen voorbij, ik ben continue bezig met de bevalling. Het onwetende, vreselijk. De ochtend van 7 april is aangebroken…
