Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze hoe het leven van haar en haar partner veranderde toen er een bijzondere viervoeter op hun pad kwam.
Het moest er toch echt van komen, soms kom je er zonder hulp echt niet uit. Ik werd steeds somberder, stiller, ging steeds minder naar buiten. Er waren echt wel dagen dat het beter ging, dan had ik mijn vrijwilligerswerk, een verjaardag of andere afspraak. En dan voelde ik mij goed. Toch, als ik dan ’s avonds op de bank zat, overviel mij dat gevoel weer. Dat verdrietige, knagende gevoel dat je iets mist, maar wat ik dan precies miste, kon ik eigenlijk niet goed uitleggen.
Ook aan mijn man zag ik dat er iets speelde. Hij was wat somberder, lustelozer.
Nu dragen we beiden een rugzak met hierin best wel zaken waar je je soms verdrietig en somber door kunt voelen. Ik met mijn hersenletsel en mijn man wachtend op een operatie voor een kunstschouder. Maar deze rugzak dragen we al jaren, dus dan zouden wij al jaren verdrietig en somber zijn, en dat is eigenlijk ook niet zo.
Op een zondagmiddag trok mijn man de stoute schoenen aan en ging het gesprek aan. “Ja, ik voel een soort leegte, een somber gevoel, een gemis,” zei hij. “Maar wat mis je dan? Moeten we met een therapeut gaan praten?” “Nou,” zei hij lachend, “ik dacht meer aan weer een hond in huis.” Een hond als therapeut.
Ik keek hem verbaasd aan, dit was precies wat ik ook miste, maar eerder hadden we steeds geroepen dat geen honden in huis wel erg relaxt was. We konden gaan en staan waar we wilden zonder eerst opvang of een uitlaatservice te regelen. Zou het gemis dan toch groter zijn dan wij beiden wilden toegeven?
En zo kwam Joris op ons pad, een Jack Russel van bijna 4 jaar oud. Joris komt uit Middelburg. Zijn baasje is met pensioen en trekt Europa door met een camper. Heerlijk, alleen Joris vond dit niet zo leuk, hij werd steeds stiller en depressiever (net als wij) als hij van hot naar her gereden werd. Steeds een andere plek deed hem geen goed. Daarom besloot zijn baasje een nieuw huis te zoeken voor hem. Zo kwamen wij hem tegen op een herplaatswebsite en zodra wij zijn lieve koppie zagen, waren wij direct verkocht.
Op maandag 16 juni kwam Joris bij ons wonen. Joris had al snel zijn draai gevonden en ook wij hebben snel het ritme van uitlaten, wandelen en spelen weer opgepakt. Joris werkt echt therapeutisch. Het betekent voor mij een stukje structuur en dat ik elke dag lekker buiten kom en wandel. Je neemt je dat wel voor als je geen hond meer hebt, maar vaak kwam het er niet van. Mijn sociale contacten zijn er ook ineens weer. Als een soort magneet tref je andere hondenbaasjes. Anders ook wel, maar in plaats van elkaar voorbij te lopen sta je nu te kletsen. Mits de honden elkaar leuk vinden natuurlijk. Het aaien, knuffelen en ja, ook tegen hem praten, dat doen wij zeker, is weer heerlijk!
Wij hadden al snel door dat Joris niet van puppy’s houdt. Net zoals sommige mensen niets met baby’s hebben. Of ze nu te druk zijn, ik heb geen idee, maar Joris gromt en snauwt naar ze. Zo van: aan mijn lijf geen polonaise. Leuk om zo je eigen hond beter en beter te leren kennen.
Mijn oude honden waren schatten en ondanks alle gehoorzaamheidscursussen luisterden zij alleen zoals het hun uitkwam. Maar nee, dan Joris, hij luistert! Wat een verademing. Wacht is wacht, zit is zit, klaar is klaar… alleen los is nog niet altijd direct los, maar uiteindelijk wel. Wat ook een no-go was bij onze oude honden, was lekker rustig met ze op een terrasje zitten. Brokjes, kluiven, zelfs een kleedje bood bij hen geen uitkomst. Joris denkt: oh, ze gaan zitten, dan ga ik lekker liggen. Ik had het hele arsenaal van brokjes en kluifjes mee, maar die heb ik niet eens hoeven te pakken. Wat een heerlijkheid!
In huis heeft hij zijn plek op de bank al ingenomen, het liefst dicht tegen mij aan. Op bed springt hij ook, wat eigenlijk niet mag, maar erg consequent zijn we daar niet in…
Al met al vinden wij het weer heerlijk om weer een hond te hebben. We voelen ons er nu al een stuk blijer en vrolijker door. Echt, een hond als therapeut kunnen wij iedereen aanraden!
En voor onze komende vakantie staan er al vriendinnen te popelen om op te passen…
Liefs,
Just me, Monique
