Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat het eind van zijn revalidatie in zicht is.
De tijd vliegt en ik maak goede vorderingen. Tijdens de verschillende therapieën krijg ik positieve reacties op de fysieke vorderingen maar vooral ook op mijn inzet. Het valt de ergotherapeut op dat ik mijn vooruitgang steeds zo bewust en zichtbaar vier. Dergelijke reacties waardeer ik zeer en stimuleren me om op deze wijze door te gaan. Mijn oefeningen en alle therapieën doe ik met heel veel plezier. Ik zie het als een sportieve inzet. En omdat ik sporten altijd heel erg leuk heb gevonden, werkt die aanpak voor mij erg goed. Fysieke prestaties geven me vaak een heel tevreden gevoel. En dat ervaar ik nu op eenzelfde manier.
Mijn fysieke vooruitgang is duidelijk zichtbaar. Ik word mobieler, zelfstandiger en de aansturing van mijn spieren gaat aanzienlijk vooruit. Mentaal ligt dat net iets anders. Hoewel ik merk dat ik meer grip krijg op mijn emoties en ik de impact van mijn hersenbloeding beter kan plaatsen ervaar ik nog forse schommelingen in mijn mentale staat. Elke dag voelt als een marathon. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet met mezelf bezig ben, constant. Vanaf het moment dat ik ‘s morgens mijn ogen opendoe moet ik aan gaan. Ik heb geleerd de dag te beginnen met de toets hoe ik me voel. Hoe staat het met mijn energie, wat gaat de dag brengen, welke afspraken heb ik en hoe ga ik de dag verantwoord doorkomen?
Dit en nog veel meer vragen moet ik mij diverse keren per dag stellen. Op die manier hou ik grip en controle over mijn lijf en hoofd. Maar alleen die bewustheid al vergt een enorme omslag in mijn denken.
Vroeger deed ik ‘gewoon’ wat ik dacht dat goed was. Nu moet ik letterlijk overal bij nadenken, en met een zekere mate van rust en overzicht. Anders maak ik fouten waardoor ik kan vallen, te veel energie verbruik of simpelweg uit balans raak. De intensiteit van mijn dagen is vertienvoudigd en dat alleen al kost een bak aan energie.
Alles overwegende is er een enorme vooruitgang geboekt. Ik kan mezelf douchen, aankleden en verplaatsen. Met wat hulpmiddelen kan ik ook mijn maaltijden zelfstandig gebruiken. Bij de artsenronde worden deze ontwikkelingen wekelijks besproken en krijg ik medio november te horen dat ontslag aanstaande is.
De weekendverloven gaan goed en ik ben zo goed als klaar om mijn revalidatieproces thuis verder voort te zetten. Mijn klinische periode nadert zijn einde. Ik moet na mijn ontslag nog enkele dagen per week terugkomen voor de poliklinische behandelingen. Waarschijnlijk voor een periode van enkele maanden. Ik kan niet wachten met inpakken. Het eind van de revalidatie komt gelukkig steeds meer in zicht.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
