Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat hij moet leren om zijn energiebalans op orde te brengen en te houden. Maar of dat hem lukt?
De weken vliegen voorbij. Gemiddeld breng ik drie dagen per week door op het Roessingh en ik maak nog steeds vorderingen. De overige dagen probeer ik thuis mijn weg te vinden en weer structuur te creëren. De ergotherapeut helpt me nadrukkelijk met het indelen van mijn dagritme, mijn activiteiten en het op orde brengen en houden van mijn energiebalans.
Een belangrijk aspect dat ze me heeft geleerd, is kleine pauzes inlassen tijdens mijn activiteiten. Ze weet dat ik van klussen houd en vindt dat ik dan een break moet nemen na de voorbereidingen. Dan kan ik vervolgens mijn klusje doen om daarna weer een break te plannen.
En als laatste kan ik mijn gereedschap of spullen opruimen en afronden. De activiteit in drieën verdelen en er ook drie pauzes bij inplannen. Als extra tip geeft ze mee dat het zinvol kan zijn een reserve-signaal in je omgeving te organiseren. Oftewel: vraag iemand om de tijd in de gaten te houden en je eventueel een seintje te geven als je te lang doorgaat. Dat klinkt als een gedegen aanpak.
Aldus ga ik aan de slag. We hebben een hardhouten vlonder in de voortuin liggen die oud en spekglad is en weg moet. Ik verheug me hier al dagen op. Ik heb al bedacht wat ik aan gereedschap nodig heb en hoe ik de klus ga klaren. Bovendien heb ik een kort tijdpad bedacht en dat met mijn vrouw gedeeld. Ik ben een beetje zenuwachtig om aan dit grote-mensen-karwei te beginnen.
In mijn vertrouwde oude kloffie pak ik de kruiwagen met gereedschap en loop via de achterpoort om het huis heen naar voren. De vlonderplanken zijn met kruiskopschroeven vastgemaakt aan de liggers. Ik ga op mijn knieën zitten en verwijder alle schroeven. Elke plank die loskomt leg ik apart, netjes in de voortuin. Nadat de planken zijn verwijderd, verzamel ik mijn gereedschap en rond ik dit deel af.
De dag erna zijn de onderliggers aan de beurt. Ik voer dezelfde voorbereidingen uit als gisteren en drink nog een kopje koffie met mijn vrouw voordat ik de vervolgklus aanpak. De onderliggers zijn bevestigd aan palen die in de grond zijn geslagen om zo een stabiele basis te vormen.
Alle M10-bouten draai ik los en ik leg de onderliggers bij de planken van gisteren. Opnieuw staak ik mijn werkzaamheden, ik ben uitermate tevreden over mijn inzet. De vermoeidheid is groot maar neem ik voor lief, want mijn tevredenheid is groter. De derde en laatste dag van mijn klus begin ik vol goede moed en vooral met vertrouwen in mijn nieuwe aanpak.
Negen palen moet ik eruit halen. Het is halverwege de ochtend en om 12.00 uur heb ik mijn vrouw beloofd te stoppen. De eerste paal laat wel wat beweging zien maar geeft niet echt mee. Zittend op mijn knieën graaf ik meer grond weg en bereik ik langzaam een diepte van maar liefst 70 cm. Het kost iets meer moeite dan verwacht. Maar links- of rechtsom, hij gaat eruit. Ik raak in toenemende mate vermoeid maar ook gestrest. Wat een kutpaal. Ik laat me natuurlijk (!!!) niet kennen en zal dat paaltje leren.
Ik heb een moker meegenomen en sla met volle kracht de paal van links naar rechts en van voor naar achter. Mijn linkerhand verliest grip en de moker belandt elders in de tuin. Wel potverdomme … gaat die moker me ook nog in de steek laten? Geërgerd pak ik de moker en verzamel alle kracht om de paal opnieuw een slag te verkopen. Dan klopt mijn vrouw op het raam: “Het is 12.00 uur!” en wijst met haar vinger naar haar mond. “We gaan eten,” vervolgt ze.
In tegenstelling tot mijn voornemen wuif ik haar weg en gebaar ik dat ik eerst dit paaltje nog even weghaal. Ik modder door en heb het zweet op mijn rug staan. Het sompende geluid van een paal in natte klei stemt me niet echt positief. De zuigende kracht van de klei houdt de paal stevig vast. Maar opgeven is geen optie, die paal gaat eruit! Met mijn laatste krachten lukt het me uiteindelijk om de eerste paal eruit te halen.
Wil je Robs boek lezen om te ontdekken of het hem lukt zijn energiebalans op orde te brengen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
