Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. De vorige keer vertelde ze over de volgende stap in haar leven, maar wat die stap is, hield ze nog voor zichzelf. Deelt ze het nu dan toch?
In mijn vorige blog vertelde ik jullie over mijn dilemma om iets wel of niet te delen met iedereen. Wel, dat dilemma is er nog steeds. Ten opzichte van vorige maand is er voor mijzelf wel wat informatie bij gekomen, maar er is ook meer chaos in mijn hoofd ontstaan.
Zoveel vragen: waar doe ik goed aan, kan ik dit wel, wil ik dit eigenlijk wel? Als ik besluit ermee door te gaan, zal dit een grote impact hebben. En dan echt voor mijzelf. Die twijfel, die vragen, die chaos in mijn hoofd. Het ene moment denk ik: yes! Ik ga dit doen, en een uur later zit ik in zak en as omdat ik het allemaal niet meer overzie.
Ik heb aangegeven dat ik niet-aangeboren hersenletsel heb. Helaas hebben ze daar geen passend of geruststellend antwoord op. Ik moet dan zelf maar voor (aanvullende) hulp zorgen. Volgende maand is de volgende stap, dan heb ik weer iets meer zekerheid, en dan gaat het nog maanden duren. Ik geef jullie dus nog geen openheid van zaken, omdat het allemaal voor mijzelf nog een te groot vraagteken is. Maar ik wil jullie wel een beetje meenemen in de chaos in mijn hoofd die deze keuze met zich meebrengt…NAH en keuzes maken, het blijft een dingetje…. Het wordt wederom vervolgd dus.
Naast dit dilemma begint mijn/onze thuissituatie ook een beetje zijn tol eisen. Mijn man Sjaak zit al vanaf begin december in de ziektewet, thuis, door een mislukte operatie aan zijn schouder. Al deze maanden heeft hij enorm veel pijn, slaapt hij slecht en weet soms letterlijk niet waar hij het zoeken moet. Zitten, liggen, lopen, bewegen, alles doet pijn en kan niet lang worden volgehouden. Dit heeft gevolgen voor ons beider humeur, wat er dus niet vrolijker op wordt. Inmiddels staat hij op de wachtlijst voor een schouderprothese-operatie! Een grote ingreep dus, die ook weer een lange revalidatie kent. Hopelijk is dan de pijn (na herstel) voorgoed voorbij. Helaas moet zijn andere schouder ook een prothese…we hebben dus nog wel een kleine twee jaar voor de boeg.
Gelukkig is niet alles kommer en kwel hoor. Wij kijken namelijk heel erg uit naar de komst van Joris! Joris is een Jack Russel van drie jaar die door omstandigheden niet meer bij zijn huidige baasje kan blijven. Wij hebben al kennisgemaakt met hem en waren direct verkocht. Het gemis van een hond in huis, na jaren er twee gehad te hebben, blijft er toch. We hebben eind vorig jaar een hond uit het asiel gehad. Helaas was dit geen match en succes, en is die weer teruggegaan. Hopelijk brengt Joris, als eigenwijze Jack Russel zijnde, een hoop liefde, afleiding en plezier in ons huis. Heb ik mijn ‘stok’ achter de deur weer (aan de riem) om naar buiten te gaan en meer te gaan wandelen. En hebben we beiden weer een hondenbeest om extra te knuffelen.
Volgende keer kan ik dus ook meer over Joris vertellen…of hij een goede match is of niet.
Liefs,
Just me, Monique
