Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over de lange weg die ze heeft afgelegd en de obstakels die ze heeft overwonnen – en hoe ze stap voor stap haar nieuwe leven en zichzelf accepteert.
Zoveel ballen proberen hoog te houden. Een gebroken hart, twee kinderen met een leeftijdsverschil van negen jaar en twee banen om financieel overeind te blijven.
Gevochten heb ik als een leeuw met als gevolg roofbouw op mijn lichaam dat me in de steek liet, en niet één keer maar meerdere keren. En toch vocht ik hard door om alles te maskeren, maar nog meer om maar niet te hoeven voelen. Wat ben ik op mijn plaat gegaan om alles jarenlang te maskeren.
Voelen hoe het voelde voor mijn innerlijke ik, de strijd was achteraf slopend. Als ik eerder begeleiding had gehad door een goed natraject, was ik er misschien wel beter uit gekomen. Maar dat is nadien gepraat. Ik moet het doen met nu, met wat me gegeven is en na een lange zoektocht die nu heel eenzaam is gebleken, ben ik langzaamaan terug bij hoe ik hiervoor was.
En het heeft me een hoop pijn, verdriet, tranen en energie gekost om de frustraties die ik ervaarde van wat eens was te kunnen plaatsen. De diagnose NAH was hard om op papier te lezen, maar mijzelf allang bekend; de puzzelstukjes vielen ineen . Het geheel was klaar, dacht ik. Totdat de ene na de andere diagnose erbij kwam. Geschonden ben ik uit mijn strijd gekomen door mijn houvast aan het leven. Ook het nieuwe leven.
Ik omarm iedere dag, ook slechte, en heb me er inmiddels bij neergelegd dat dit de weg is die ik zal leiden met beperkingen, zowel mentaal als fysiek. Ik heb me bij de aanvaarding neergelegd na het laatste revalidatietraject, hoe zwaar het ook was, maar ik heb een weg gevonden na jaren zoeken en mijn heil gezocht naast de reguliere geneeskunde, waar ik. zoals dat heet, uitbehandeld ben met betrekking tot verbetering.
Het omgaan met de 24/7 pijn door chronische zenuwpijn en de diagnose gedeeltelijke dwarslaesie met betrekking tot mijn blaas en darmen, en de diagnose van een goedaardige hersentumor tot slot, heeft me na jaren een soort van berusting gegeven dat er geen zoektocht naar enige verbetering met alles meer is. Dit is het en hier zal ik het mee moeten doen.
Dat is loodzwaar en vergt enige aanpassingen, maar geeft me nu ook rust. Ik hoef niet meer te zoeken naar oplossingen qua verbeteringen. Na jaren zoekende te zijn geweest, is dit het. En ik moet ermee omgaan en het plaatsen.
Dat plaatsen valt niet altijd mee doordat ik door de altijd aanwezige pijn veel niet meer kan of ergens spontaan aan kan deelnemen. Maar het inzien daarvan, dat me er meer tegen verzetten me meer frustraties en verdriet geeft, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik iedere dag neem zoals hij komt en dat ik de leuke dingen intenser beleef. Mag beleven. Het heeft lang geduurd, maar ik sta nu dichter bij mezelf dan ooit en ik doe nog best veel dingen die mij energie geven waar ik van geniet. En een mindere dag, die mag er zijn, en die zijn er meer dan me lief is, maar het is zoals het is.
Dus ik geniet op mijn manier van het leven en ben dankbaar voor iedere goede dag. Aanvaarding is een berusting en het geeft je zoveel meer uiteindelijk. Wijsheid komt met de jaren, zegt men, maar ik ervaar het wel zo. En ik blijf dichtbij mezelf door lief te zijn voor mezelf en te beseffen dat het altijd erger kan. Niet anders door zogenaamde zelfliefde met een potje rozenolie volgens mijn energetische therapeute, maar dichtbij je eigen kernwaarden komen. De waarden die we allemaal zo snel vergeten als we iets zo graag willen wat niet meer mogelijk is. Jij alleen… JIJ van binnenuit, daar sta jij. Daar sta IK nu met vallen en opstaan, maar ik sta er wel! Ook met slechte dagen omarm ik het leven en het leven mij.
