Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over hoe ze omgaat met haar wisselende energie en het vinden van balans in drukke tijden. Ze leert grenzen te stellen, voor zichzelf én de mensen om haar heen.
Het eerste waar wij lotgenoten achter komen na ons hersenletsel, is dat onze voorraad energie wispelturig is. Soms is ze er wel, soms dagen ook niet. En soms lijkt ze er te zijn, maar gaat ze er halverwege vandoor. Het blijft dus een hele zoektocht en gepuzzel wanneer je wel of niet iets plant. Gelukkig zijn daar agenda’s, afspraken, rustmomenten, rode kruizen en partners voor om dit alles een beetje in goede banen te leiden.
Maar wat als alles wat je ruim van tevoren dacht goed te plannen, ineens allemaal samenvalt? Hoe houd je je dan staande? Waar haal je dan die energie vandaan die je zo hard nodig hebt?
Ik heb van die weken achter de rug. Onze zoon kreeg de sleutel van zijn eerste koopwoning. Geweldig natuurlijk, en daar wil je hem met alle liefde mee helpen: schuren, schilderen, schoonmaken, uitpakken, enzovoort. Heen en weer rijden, maar het kost allemaal energie.
Dan valt de datum op de mat dat manlief geopereerd gaat worden: 8 oktober, eindelijk. Dat komt qua planning met het huis van zoonlief wat minder goed uit, maar ja, dit hebben we niet in de hand. De zorgen en het geregel hiervoor kosten ook enorm veel energie en spanning. Met veel dingen moet ik even helpen — ook dit doe ik met veel liefde.
Op 1 oktober start de crowdfunding van theatergroep Hersenkronkels, ook superleuk. Maar de vele appjes, acties, loterijen en socialmediaberichten vreten energie. We spelen scènes op maat in Den Haag voor het UWV; de dag erna naar Ede om daar te spelen op het Nursing Congres… hup, weer een emmer energie. Nauwelijks bijgekomen spelen we op 17 oktober onze voorstelling in theater Zuidplein. Onwijs gaaf, maar ook spannend: oefenen, repeteren, en ergens nog een emmer energie vandaan zien te halen.
Het opladen zou normaal ’s nachts moeten gebeuren, maar doordat mijn man slecht slaapt, slaap ik ook slecht. Dus wanneer pak je dan je rust? Ik probeer mijn hoofd leeg te maken en tot rust te komen door lekker met de hond naar buiten te gaan of door ’s middags een uurtje op bed te liggen, al dan niet met een mindfulness- of meditatie-app. Zo sprokkel ik mijn rustmomentjes bij elkaar.
Maar omdat dit toch niet voldoende is en mijn lontje steeds korter en korter werd, heb ik mijn intrek in onze logeerkamer genomen. Zo slaap ik beter, kan ik beter voor manlief zorgen en ben ik gezelliger voor de mensen om mij heen. Niet leuk, maar voor nu even noodzakelijk en beter voor iedereen om mij heen.
Liefs,
Just me, Monique
