Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat hij met ontslag mag van het revalidatietraject.
De laatste dagen in het Roessingh duren langer dan ik gewend was. Het uitzicht om naar huis te gaan is geweldig en dat vooruitzicht raak ik niet kwijt. Het is vrijdag 26 november en na bijna twee maanden mag ik met ontslag en mag ik naar huis. Na bijna twee maanden intensief revalideren ben ik zelfstandig genoeg om thuis verder te oefenen.
Het is best een spannend moment om nu weg te gaan. Ik kijk er naar uit weer thuis te wonen, maar voel ook een soort onzekerheid. Ga ik het redden zonder al die geweldige verpleegkundigen en therapeuten?
Mijn vrouw en ik pakken alle spullen in en zetten de tassen klaar op bed. Ik breng een laatste groet aan de verpleging en bedank hen voor hun zorgzame en vooral warme ondersteuning en advies. Dan rest me nog mijn maatje gedag te zeggen. Helmut is nog op de kamer en is blij voor me. Hij weet gelukkig al dat hij over ruim een week ook naar huis mag. Ondanks die wetenschap vind ik het lastig hem achter te laten. We hebben veel gedeeld en meegemaakt in die relatief korte tijd.
Maar met de toezegging elkaar absoluut op te zoeken sluiten we onze gezamenlijke periode af. Mijn vrouw en ik pakken de tassen en gaan richting parkeerplaats, jiihaaaaa! Ik ben klaar om met ontslag te gaan.
Thuis is er natuurlijk weer gebak en vieren we deze mijlpaal. Ik ben thuis en mag hier blijven. Mijn blijdschap is groot en ik voel me ontspannen en op mijn gemak. ’s Avonds kijken we tv en is het even alsof er niets is gebeurd. Mijn beperkingen kan ik niet ontkennen maar worden ruimschoots overstegen door de kansen en mogelijkheden die alweer door mijn hoofd schieten. Heerlijk om weer plannen te kunnen maken.
In het Roessingh werd mijn dag grotendeels bepaald door het therapieprogramma en de dagstructuur. Nu moet ik die structuur en mijn ritme opnieuw bepalen maar dan aan de hand van nieuwe grenzen en keuzes.
De donkere dagen van december schuiven voorbij en ik probeer elke dag vorderingen te maken. Maar langzaam kak ik in, mijn vermoeidheid neemt toe en mijn humeur af. Richting de feestdagen overvalt me een voor mij ongewone somberheid. De mate van vooruitgang die ik in het Roessingh meemaakte, is volledig weg. Kansen en ambities zijn verdwenen en een toekomstperspectief zie ik niet meer. Ik realiseer me dat ik aan het achteruit kachelen ben en op deze manier niet verder kan. Ik heb geen vertrouwen meer in mezelf en heb hulp nodig. In een mail aan het maatschappelijk werk van het Roessingh laat ik mijn noodkreet horen.
Vrij snel ontvang ik een uitnodiging om weer rond de tafel te gaan met de psycholoog. De gesprekken die volgen bieden me weer wat lucht en licht.
Mijn somberheid en verdriet nemen af naarmate ik doorkrijg hoezeer ik mezelf heb overvraagd. ‘Thuis zijn’ heb ik ondoordacht en onbewust vertaald als ‘de oude’ zijn. Alle adviezen rustig aan te doen en goed (beter) voor mezelf te zorgen heb ik wel gehoord, maar niet goed genoeg begrepen. De enorme behoefte naar de tijd van voor mijn hersenbloeding, heeft mijn realiteitszin vertroebeld.
‘Waar een wil is, is een weg’, of ‘opgeven is geen optie’ bieden geen ruimte voor maatwerk, maar maatwerk is wel wat ik nu nodig heb.
Wil je Robs boek lezen en ben je benieuwd hoe het hem verder verloopt nu hij met ontslag mocht? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
