Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over een tattoo die in het teken staat van haar niet-aangeboren hersenletsel. Een blijvende en symbolische weergave van haar weg van vallen en opstaan.
In januari van dit jaar had ik mijn vijftiende verjaardag als Monique 2.0. Vijftien jaar met hersenletsel. Vijftien jaar! Reden voor een feestje? Ik weet eigenlijk niet eens meer of ik het gevierd heb in januari.
Waar ik al wel heel lang over nadacht, was een tatoeage die mijn hersenletsel symboliseert. Hoe vang je vijftien jaar hersenletsel in een tatoeage…?
Vanaf dat ene moment van ongeloof, onwetendheid, schrik, verdriet, onmacht, radeloosheid, ziekenhuis, revalidatie, medicatie.
Naar hoop, doorzetten, vallen, opstaan, oefenen, opnieuw leren, balans vinden, onbegrip, vechten, zoeken.
Dan denk je dat je er bent, en dan… valkuilen, grenzen bewaken, overprikkeling, vermoeidheid, onzeker, bureaucratie, niet meer mee kunnen, vrienden verliezen, jezelf kwijtraken, je werk kwijtraken, het UWV, een uitkering, zingeving, wie ben ik nog, doorzetten, janken, niet opgeven.
Naar uiteindelijk berusten, omgaan met, zelfliefde, omarmen, schijt hebben aan, stoppen met vechten, alles een tandje langzamer, nieuwe balans, het is goed zo, ik mag er zijn.
Ik wilde de chaos in mijn hoofd omarmen, het vallen en opstaan en mijzelf verwerken in die tatoeage. In mei had ik een drietal beelden die alleen nog maar samengevoegd hoefden te worden. Dus op naar een tatoeëerder.
Vrienden van ons komen al jaren bij 015 Tattoo, dus ik ging op pad met mijn ideeën. Nu weet iedereen die mij een beetje kent dat als ik iets wil, ik dat ook NU wil. Ietwat ongeduldig ben ik wel. Dus toen ik mijn ideeën kenbaar maakte, dacht ik: kom maar op…morgen of volgende week ofzo.
Maar nee, Dennis had pas in januari 2026 tijd. Pardon! En Gin had nog wel een gaatje in september. Ja, doe dan maar bij Gin. Nooit geweten dat die gasten het zo druk hebben.
Ik liet mijn ideeën en foto’s achter, en ik zou een week van te voren het ontwerp krijgen. Dan pas? Ik wilde nu al zien hoe het zou worden. Nee mevrouw, dat doen wij een week van tevoren.
Dus ik mocht de hele zomer wachten.
Op 24 augustus kreeg ik mijn ontwerptekening via WhatsApp…en ja, die was al erg mooi. Maar ik miste het vallen en opstaan erin. En toen bedacht ik: ik wil ook graag de woorden “Just me” erbij. Wat voor mij staat als, dit ben ik, neem mij maar zoals ik ben, gewoon ik. En het is ook al jaren mijn blognaam, waaronder ik blog over mijn hersenletsel.
Op mijn vraag of dat erbij kon kreeg ik terug: “Tuurlijk, ik kan er alles in verwerken wat jij wilt.”
Toen kwam de vraag: waar wil je hem zetten? Daar was ik gelukkig al over uit: op mijn bovenarm, en dan mijn rechterbovenarm, mijn aangedane kant. Mooi symbolisch.
Een dag later kreeg ik het vernieuwde ontwerp. En ja… WOW, dát was hem! Ik kreeg nu al een brok in mijn keel.
Op dinsdag 2 september om 9.00u meldde ik mij bij Gin. Ik nam plaats in de stoel waar ik de komende 4 uur wel zou zitten. Ja, het is een precies en secuur werkje dat tatoeëren. Gelukkig maar, want ik zit er levenslang aan vast…net als mijn NAH, ook weer symbolisch.
Gelukkig werd ik goed verzorgd met koffie en thee, en kwam Johan, een goede vriend, ook nog langs voor een praatje tijdens deze lange zit.
Het was nog wel even schrikken trouwens, toen Gin de print liet zien en ging plaatsen. Hij was namelijk best wel groot. Gek dat je voor jezelf wel een beeld hebt, maar wel veel kleiner. Maar om alles goed tot zijn recht te laten komen, was dit formaat wel nodig. Wel, de impact van NAH is ook groot. Dus ja, wéér symbolisch.
En zo kreeg mijn tatoeage steeds meer betekenis voor mij.
Het symboliseert voor mij echt de chaos in mijn hoofd, die ik na vijftien jaar echt wel heb omarmd. Het laat het vallen en opstaan (herrijzen) zien. Ik heb mijn eigen gezicht gebruikt in de tatoeage. Ik omarm tenslotte mijzelf, met al mijn chaos, struggles en beperkingen.
De lijnen staan ook voor alle wegen, paden, revalidatie, therapieën die ik heb gevolgd, evenals voor de onrust, prikkels en chaos die ik in mijn hoofd ervaar.
En Just me staat voor: dit ben IK.
De eerste reactie van mijn dochter was: “Hij is wel erg druk, mam”.
“Ja, net als mijn hoofd af en toe, lieverd.”
Liefs,
Just me, Monique
