Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over het NAH-café dat af en toe in Delft wordt georganiseerd.
Afgelopen woensdagavond draaiden we weer een NAH-café in Delft. Wat een mooie avonden zijn dat toch keer op keer. Dit café is een aantal jaar geleden opgezet door verschillende zorginstellingen (Reinier de Graaf ziekenhuis, Gemiva, Careyn en de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl). Iedere tweede woensdagavond van de maand vindt het café plaats bij Gemiva in Delft. Ambassadeurs van de patiëntenvereniging leiden de gesprekken. In eerste instantie alleen door Edith, maar ergens begin 2020 werd ik gevraagd om het samen met Edith te gaan doen. Zo kunnen we ook elkaars achtervang zijn.
Nou had ik al wat café-ervaring, en dan bedoel ik niet een uitgaanscafé. Al heb ik die ervaring ook echt wel, maar sinds mijn hersenletsel kom ik daar niet vaak meer. Nee, ik doelde eigenlijk op het Taalcafé dat ik in Wateringen ben gestart. Dat had een heel andere zorgvraag, maar het was ook zo leuk om dat te doen.
Vanuit die ervaring ben ik dus bij het NAH-café in Delft gestart. Het had een wat lastige aanloop voor mij, aangezien al heel snel het NAH-café niet meer kon doorgaan in verband met de COVID-pandemie. Toen alles weer open mocht, zijn we snel weer gestart gegaan met het NAH-café en liep het ook gelijk weer op rolletjes.
Wat zijn dat toch mooie avonden. Ik zei het al in de eerste zin van deze blog, maar het is het waard om het nog een keer op te schrijven.
Er zijn een aantal mensen die we de vaste groep kunnen noemen, maar er schuiven ook iedere keer weer andere mensen aan. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen verhaal en toch is er voor iedereen het gevoel van herkenning en erkenning. Er komen mensen alleen of met partner of kind. Soms hebben we thema’s en nodigen we professionals uit. Hierbij kun je denken aan een fysiotherapeut of een ergotherapeut die ons wat meer vertelt over de prikkelverwerking of over de energiebalans. Of er komt een psycholoog die ons bijvoorbeeld iets vertelt over rouwverwerking en in december hebben we altijd het onderwerp “hoe overleef ik de decembermaand”.
Afgelopen woensdag waren er twee dames die ons iets vertelden over het Hersenz-revalidatietraject. Daar was ik zelf heel benieuwd naar overigens, want ik hoor er alleen maar positieve dingen over. En het bleek inderdaad heel interessant. Na zo’n praatje komen ook de vragen en de persoonlijke verhalen. Ik luister en praat mee, geef advies of juist niet. Het mooie van zo’n avond is dat iedereen weet waar het over gaat. De lotgenoten hebben aan een half woord genoeg om te begrijpen wat er bedoeld wordt. Dat geeft zoveel steun.Het fijne van onze groep is ook dat het een heel diverse groep is.
Er zijn mensen die nog maar net hersenletsel hebben of mensen zoals ik, die het al jaren met zich mee dragen. Voor de “nieuwkomers” is het zo fijn om te praten met ervaringsdeskundigen. Zij vinden in de groep vaak de bevestiging dat ze niet “gek” zijn, dat hetgeen zij voelen of waar zij tegenaan lopen heel erg bij het ziektebeeld hoort. Of juist andersom, dat ze eerst dachten nergens last van te hebben maar dat er op zo’n avond zoveel herkenning is dat ze op een andere manier hulp gaan zoeken.
Ja, er vloeien weleens tranen, maar er wordt nog veel meer gelachen. En dat is allebei goed. Dat kan in een veilige omgeving, want dat is het echt: een veilige omgeving. Ook wordt er altijd gezorgd voor een kopje koffie en/of thee en een koekje. Deze verzorging wordt bij ons gedaan door Anneke van Gemiva. Heel soms is Anneke afwezig en dan bestaat de kans dat ik de koffie moet zetten. Daar is bijna niemand blij mee. Heel opvallend is de bezoekers dan voornamelijk thee drinken, hahahaha.
Persoonlijk vind ik dat er in iedere stad een NAH-café moet zijn. Gelukkig hoor je het ook wel steeds vaker en dat is fijn. Juist omdat ik weet hoe belangrijk lotgenotencontact is. Ik hoop dan ook dat er op steeds meer plekken NAH-cafés ontstaan.
Liefs,
Belinda
