Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over hoe hij na zijn revalidatie het fietsen weer heeft opgepakt, maar het zet hem ook aan het denken over zijn grenzen, de balans tussen ambitie en wat haalbaar is.
De fietslessen op het Roessingh hebben me het vertrouwen gegeven om ook thuis weer de fiets te pakken. Hoewel ik graag mijn speedbike zou willen pakken, besluit ik mijn oude trapper te nemen. Het gaat best aardig, maar mijn linkerbeen blijft eigenwijs en schiet te vaak van het pedaal.
De oplossing is een apart pedaal met een mooi riempje. Zo blijft mijn voet keurig op zijn plaats. De fietsenmaker monteert dit in twee minuten, en nu kan ik echt op pad.
Ik pak de fiets soms voor een boodschap en merk dat ik me kan redden. Mijn werk zit op zo’n 6 à 7 kilometer van mijn huis, en ik zie de uitdaging al voor me: ik ga koffie drinken bij m’n collega’s.
Die dag ben ik nog geen kilometer op weg als iemand mij passeert en in de remmen schiet. Hij keert zich om en roept verbaasd: “Neeee, jij?!” Het is een goede collega die deze route ook altijd rijdt. Hij is haast nog meer opgewonden dan ikzelf. Hij komt naast me fietsen en geeft aan dat ik het tempo maar moet bepalen. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik ga naar mijn werk, ik fiets, en tref ook nog een hele fijne collega die me mentaal ondersteunt tijdens mijn eerste fietsreis naar het werk.
Nu mijn fietstochtjes succesvol verlopen, neemt het verlangen naar mijn speedbike ook toe. Zou ik het gewoon proberen? Mijn vrouw is niet onverkort enthousiast en ziet allerlei problemen. Gelukkig zie ik die niet. Ik probeer in de straat uit hoe het bevalt. Ik beloof mijn vrouw plechtig voorzichtig aan te doen en ga later in de week opnieuw naar mijn werk, nu op de speedbike. Ik hou me in en beperk me tot zo’n 30 kilometer per uur. Dat gaat lekkerrrrrrr.
De terugrit gaat nog beter: de zon schijnt en ik heb wind mee. Oeps, nu rijd ik toch alweer over de 40 km per uur. Maar ach, het gaat eigenlijk best goed.
Ik rijd steeds vaker met m’n speedbike, maar kan niet ontkennen dat het me enorm vermoeit. De aandacht en concentratie zijn hoog, en ik moet eigenlijk alle zeilen bijzetten. Ik moet toegeven dat ik ook nu weer veel meer focus heb gelegd op de prestatie dan goed voor me is.
De wil om te fietsen was groot, maar nu ik het heb gedaan, is de prestatiedrang veel minder. De vraag of ik hier goed aan doe, wordt sterker. Ik ervaar steeds meer fysieke problemen: de houding op mijn fiets is eigenlijk niet fijn, de energie die het kost is te groot, en de veiligheid is eigenlijk niet gewaarborgd. Opnieuw zie ik dat mijn ambities te groot zijn voor wat ik eigenlijk kan.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
