Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit derde blog gaat het over valkuilen bij NAH; deze keer:
Uitstelgedrag…
Wanneer is het “iets vergeten”…of ” iets uitstellen”? Of zeggen dat je het vergeten bent omdat je het steeds uitstelt. Of dat je het zo vaak uitstelt en dan vergeet?
Twee weken geleden vulde mijn agenda zich meer en meer. Een mailbox die vol loopt, antwoorden waarop ik wacht, notulen die ik uit moet werken, mensen die ik terug moet bellen, mijn blog schrijven, declaraties indienen, Excel bestanden bijwerken.
Thuis liggen er ook diverse klusjes te wachten die ik steeds weer doorschuif / uitstel: ik wil al weken de papieren voor de belastingaangifte opzoeken, we zijn verhuisd en er zijn hoge buitengewone lasten en mijn administratie is hopeloos achter. Nu is het nog geen 1 maart maar als ik tot wacht tot 1 maart dan schiet ik pas echt in de stress. Er ligt een berg strijk, hoeveel strijkgoed kan je hebben van twee personen? Kun je nagaan hoe vaak ik uitstel, ‘het ligt daar prima’, denk ik dan. Mijn ramen moeten gezeemd worden. Excuses om dat uit te stellen zijn: geen zin in, te moe voor, te koud, te slecht weer…. Echt, uitstellen gaat zo makkelijk! Zelfs qua boodschappen grijp ik afgelopen weken mis – vergeten te kopen of uitgesteld om naar de winkel te gaan?
Hoe meer ik doorschuif en uitstel, hoe meer het wordt, hoe voller mijn agenda en hoe chaotischer ik in mijn hoofd word, met als gevolg dat ik nog meer dingen uitstel. Even nu geen zin in, komt nu niet uit, als ik het doe komen er nog meer vragen, niet voorbereid dus ik weet niet wat ik kan verwachten, rot klus, iets anders leuker vinden, afgeleid worden.
En dan komt dat moment, het moment dat er zoveel uitgesteld is dat het mij te veel wordt, ik raak compleet het overzicht kwijt, raak gestrest, word verdrietig want het is weer zover en weet helemaal niet meer waar ik moet beginnen. Komt er paniek opzetten. Ik voel de druk van het moet nu echt gebeuren. Maar dan draai ik mij er nog verder vanaf.
Een planning maken lukt ook niet 1… 2.. 3… Prioriteiten stellen al helemaal niet. En juist dan…als ik heel veel dingen moet doen, gaan mensen vragen waar dingen blijven, of ik nog even dit en even dat wil doen, willen ze langskomen…. Hoe drukker het wordt en hoe meer en meer er bijkomt hoe apathischer ik op de bank zit. In mijn hoofd gaat het van, oh ja die notulen, oh ik moet die bellen, oh straks de strijk, ik moet ontspannen, nee eerst de hond, wat eten we vanavond, oh de planten moeten water, die offerte, neem je rust, eerst iets plaatsen op de socials, wat wil zoon voor zijn verjaardag, als het maar niet te druk is op zijn verjaardag, pff die ramen zien er niet uit, goh wanneer ga ik dat boek eens lezen… En ondertussen gaat mijn tijd verloren, met een hoofd dat explodeert, met zappen op tv of scrollen op mijn telefoon.
Wetende hoeveel er te doen is blokkeert mijn hoofd mijn lichaam: ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Vreselijk vind ik dit. Ik bedenk mij dan ook hoe goed ik dit vroeger altijd kon. Een drukke baan, een gezin, een sociaal leven, vrijwilligerswerk, hoe dan? Nu schiet ik in de stress, loopt mijn hoofd over bij het zien van 20 mailberichten (echt ik zie op insta wel eens mensen met 250 mails $%^*&%%) Ik heb zo’n mooi sub mapje met TO DO gemaakt. Lekker overzichtelijk en duidelijk. Daar staan nu 12 berichten. Ken je die struisvogel? Juist, mapje niet openen, dan is het er niet. Uitstellen…
Toch komt daar dan een moment dat ik denk: en nu is het hoogtijd voor die schop onder mijn kont, pen en papier pakken, een planning maken, beginnen, afstrepen en desnoods met hulp van buitenaf… Donderdag heb ik mijn strijk weggewerkt, de was opgevouwen en mijn wasmanden waren leeg! Trots op mijzelf. Daarna begonnen met de mail. Even sorteren, beantwoorden met een wedervraag…dat zijn de meeste, dus is eigenlijk ook een vorm van uitstel toch? Ik kan pas na een antwoord weer verder…. Vrijdag Zoom overleg, de nodige telefoontjes gepleegd. Nog even naar de winkel en totaal vergeten dat ze toen juist mijn boodschappen kwamen brengen. (Lang leve mijn lieve buurvrouw). Hierna out of order…heel even want dochterlief kwam eten en later kwam ook zoonlief nog langs.
Zaterdag, huishouden, planten, en theater van 12.00-15.00u. Als ik een scene slapen had gehad waren ze super trots op mij geweest. Ik stortte om 14.30u totaal in. Was blij, nou ja blij dat ik niet zelf auto hoefde te rijden, dat ik met de metro was. Eenmaal thuis in bed gedoken en van 15.30 tot 19.00 als een blok geslapen. Manlief heeft zondag de ramen gezeemd, niet omdat ik het vroeg maar omdat ze echt heel erg vies waren…shame on me. Maar het is hierdoor wel van mijn lijstje! De papieren voor de aangifte staan deze week op mijn agenda. Terwijl ik dit tik kijk ik in die agenda.
- Maandag: Blog aanleveren, naar bijeenkomst Krimpen ad IJssel, uit eten Valentijn
- Dinsdag: Notulen overleg uitwerken, mail, bed verschonen, stofzuigen, theater
- Woensdag: Zoom overleg, lunch vriendin, XXX-kruis = niks plannen
- Donderdag: Leeg…wow
- Vrijdag: Zoom overleg, boodschappen, was
- Zaterdag: lunchen met manlief, avond visite
- Zondag: zoon jarig
De ervaring leert inmiddels dat er van alles bij kan komen, verschoven kan worden, veranderd kan worden. Wanneer dit te veel gebeurt begint het uitstellen weer van vooraf aan. Gewoon omdat mijn breintje dat allemaal niet meer kan verwerken. Het multitasken, het overzicht houden, prioriteiten stellen, keuzes maken en het ad hoc schakelen en handelen ben ik door mijn NAH kwijtgeraakt.
“Stel niet tot morgen uit wat je vandaag kunt doen”. Een mooie stelling maar soms gaat het echt niet. Wil of kan mijn lichaam het niet, zit mijn hoofd te vol en stel ik dingen uit. Het is niet anders… Herkenbaar?
Liefs,
Just me, Monique
