Kiona (31) kreeg op haar 29e een herseninfarct. Zij heeft een baby van 11 maanden. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. Deze keer: hoe het begon…
24 maart 2019, een zondag en mijn lievelingsdag van de week om te gaan werken, dat was algemeen bekend. Laat opstaan zat wel in mijn zondag routine, ik woonde maar 7 min van mijn werk af. Om 14:50 vertrok ik meestal, 3 min speling voor onvoorziene hindernissen en ik zou zoals gewoonlijk om klokslag 15:00 binnen vallen op locatie. Dit ging vaak gepaard met mijn luidruchtige stem, dansende moves en gezang. Ik paste me aan de dienstdoende collega aan, dit was wel zo collegiaal hé.
Ik werkte bij Philadelphia Stichting als coördinerend begeleider. Dat is een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik werkte in verschillende diensten; dag-, tussen-, avond- en slaapdiensten.
Een zondag bestond uit relaxen en vooral niet teveel ‘moeten’ doen. Dit waren voor mij echt de quality time momentjes die ik met de bewoners had. Als ik niet aan het werk was dan was de zondag ‘me’ time. Ik nam 1x in de week de tijd voor mezelf. Heerlijk, rustig en alleen.
Maar die zondag van 24 maart 2019 zou anders verlopen dan normaal…
Het is 13:30 uur, mijn partner vertrekt naar zijn ouders om klusjes te doen. Vóór hij vertrekt vraagt hij mij ‘Ga je nog opstaan?’. Ik reageer zoals gewoonlijk met ‘Ja, nog even..’ en blijf nog lekker in bed liggen. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de tijd, zoals ik al dacht.. nog te vroeg om op te staan. Mijn excuus waarom ik tot zo laat in bed blijf liggen is simpel; ik ben nog jong, ik heb geen verantwoordelijkheden buiten mezelf en ik slaap slecht tijdens de slaapdiensten op het werk.
Het is een uur later en ik begin maar eens langzaam op te staan. Ik ga naar de badkamer en zet de douche aan. Ik kleed me uit en loop naar de badkamer toe. Wat een stoom komt er op me af! Ik ga onder de douche staan, het wordt wat licht en zweverig in mijn hoofd. ‘Dat zal door de warmte komen’, denk ik. Langzaam begin ik me wat duizelig te voelen. Ik pak de douchekop maar die valt uit mijn hand. Ik buk me en probeer hem nog eens vast te pakken maar dat lukt niet. Ik vraag me af wat er aan de hand is, oververmoeidheid misschien? De douchegel maar eens proberen te pakken dan. Tot mijn verbazing zie ik dat mijn arm spastische en ongecontroleerde bewegingen maakt, mijn lichaam volgt mijn gedachten niet. Ik schrik hiervan, ik begrijp het niet en de onrust begint toe te nemen. Ik pauzeer even… ik streel met mijn linkerhand over mijn rechterarm maar ik voel niets… ik ben verlamd. ‘Kiona hou je rustig’ is wat telkens door mijn hoofd gaat. Normaal ben ik een persoon die snel in paniek raakt over dingen waar ik geen controle over heb. Mijn eerste gedachten zijn bij mijn opa, zijn herseninfarct was in 1998. Opa is rechtszijdig verlamd en kan tot op de dag van vandaag niet praten, en nu..?!
Met mijn linkerhand draai ik de knop van de douche uit. Zonder mij af te drogen laat ik me op bed vallen. Mijn gsm ligt nog op bed, fijn! Ik stuur mijn partner een whatsapp berichtje. Dit lukt niet, ik schrijf iets totaal anders dan wat in mijn hoofd zit. Hij ziet dit ook en stuurt mij een vraagteken terug.
Het is ondertussen bijna 15:00… Ik moet nu echt naar het werk vertrekken. Ik merk dat ik mezelf aan het opjagen ben. Afdrogen gaat maar voor de helft, kleren aantrekken zonder mijn broek dicht te maken, haren nat en de irritatie en frustratie begint nu toe te nemen. Ik ben al te laat… Mijn collega op het werk helpt me zo wel. Vermoeid, verward en duizelig trok ik de deur achter me dicht…
