Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer schrijft ze over haar niet zo leuke uitje naar de bioscoop.
En dan is de deadline van mijn blog ineens weer in mijn agenda zichtbaar en ik ben me daar toch inspiratieloos. Ik kan jullie toch niet weer lastig vallen over mijn been? Aan de andere kant is dat wel waar mijn afgelopen weken om draaiden. Eigenlijk mijn afgelopen anderhalf jaar, maar goed. Laten we het bij de afgelopen maand houden.
Weer terug bij af
Grappig overigens dat nu blijkt hoe ver ik alweer was gekomen na de infarcten. Ik kon overal zelfstandig naartoe. Zo kon ik naar de film, deed ik met vriendinnen ergens een bakkie of aten we een hapje, deed ik vrijwilligerswerk, liet ik de hond een keer per dag uit en deed ik in huis van alles. Nu zit ik alweer bijna zeven weken binnen. Af en toe ga ik wel naar iemand toe, maar dan moet mijn man mee om te rijden. Mijn man werkt, dus dat kan alleen wanneer hij zin en tijd heeft. Ik doe nog wel wat vrijwilligerswerk, maar dat beperkt zich tot een enkele online vergadering. De hond uitlaten doe ik ook niet. En het huishouden, tsja.
Geen slimme actie
Ik dacht vorige week dat ik wel weer redelijk kon lopen op mijn loopgips en dat stofzuigen moest lukken. Dat scheelt mijn man weer een taak in het huishouden. Bovendien hebben we hier een hond en drie katten in huis, dus de stofzuiger moet er regelmatig doorheen. Het stofzuigen was helaas niet een slimme actie. Ik had ontzettend veel pijn van het heen-en-weer stappen en kon weer twee dagen omhoog met mijn been.
Het gips is er gelukkig nu weer af en mijn been zag er op de foto goed uit. Dat is ontzettend mooi nieuws! Ook hoopte ik op wat meer vrijheid. Helaas blijkt het tegendeel waar. Voorlopig mag ik mijn been nog maar voor 50% belasten, dus ik loop weer met twee krukken. Het is niet anders.
Mijn wereld is weer wat kleiner
Op zulke momenten gebeurt er maar weinig in je leven. Je wereldje wordt weer zo vreselijk klein als net na de infarcten. Gelukkig heb ik wel iedere dag even aanspraak van de mensen die zo lief zijn om de hond uit te laten voor mij. Daar houdt het dan ook wel weer mee op, waardoor ik weinig inspiratie heb voor mijn blogposts.
Geen moderne nieuwbouwbios
Goed. Ik had geen inspiratie voor mijn blogpost. Tot we twee dagen geleden naar de bioscoop gingen. In Den Haag zit een nieuwe bios die alleen relaxstoelen heeft. Ideaal voor als je met je been in het gips zit want je hebt een voetenbankje. Nu wil ik toch graag even benadrukken dat het een nieuwe bioscoop is. Pas gebouwd ook! Dus echt een nieuwbouw bios.
Waarom benadruk ik dit zo? Nou, we parkeerden netjes in de parkeergarage waar de gehandicaptenparkeerplek net naast de ingang was. Heel fijn! We liepen door de deur en belandden in een ruimte met een trap en lift, waar ik uiteraard koos voor de lift. Niet alleen door mijn gipsbeen, maar ook door mijn NAH-restverschijnselen. We moesten naar de tweede etage, maar het lichtknopje ging steeds uit na het indrukken. Wel kunnen we naar de eerste etage. We belanden in de entreehal en zien een enorme trap naar de tweede etage. Mijn man en ik lopen die kant op. De medewerkers zien mij, mijn gips en krukken en direct komt er iemand naar beneden om ons naar de tweede etage te brengen.
Gestoorde architecten van de bioscoop
Ik vraag deze vriendelijke meneer waarom we niet zonder hulp naar de tweede etage kunnen. Dat blijkt niet mogelijk te zijn, omdat je dan ongezien langs de controleurs kunt gaan. Zo kun je gratis de bioscoop in. Ik val even stil. Het is nieuwbouw. Welke gestoorde architect bedenkt dit? Ik vertel dat ik een beperking heb. ‘Ja,’ zegt hij heel vriendelijk, ‘de lift is ook alleen bedoeld voor mensen met een beperking.’ Dat is allemaal leuk en aardig, maar zo moeten mensen een lift in, deze lift weer uit, op zoek naar een medewerker, de lift weer in en dan weer naar de tweede etage. Dat is niet klantvriendelijk.
Mijn gedachtes deel ik met de bioscoopmedewerker. Deze oprecht vriendelijke meneer vertelt: ‘Zodra we iemand zien met krukken of iets dergelijks, gaan we direct naar deze persoon toe.’ Ik leg hem uit dat ik ook zonder mijn gips een beperking heb, waardoor ik beschik over een gehandicaptenparkeerkaart. Echter is die beperking niet te zien, dus ik vraag aan hem hoe dat dan gaat. De meneer, hooguit begin twintig, wordt even stil.
Ik ging het gesprek aan
Tuurlijk snap ik wel waarom het zo werkt met de lift, maar een constructiefout van de architect mag niet worden neergelegd bij mensen met een beperking. Gelukkig geeft de jongeman aan dit te bespreken met een leidinggevende. Dat vind ik fijn, want ik weet dat hij het niet op kan lossen. Ook geef ik op mijn beurt aan dat dit voor mij wel een reden is om niet meer naar de bioscoop te gaan. Het voordeel van deze vervelende ervaring? Ik had weer inspiratie voor een blogpost!
Geen rekening gehouden met de gehandicapte medemens
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er anno 2023 nog steeds niet tijdens de ontwerpfase rekening gehouden wordt met de gehandicapte medemens? Dit kan gewoon niet! Wanneer gaat dit nou eens doordringen? Wat is er nodig om deze groep niet aan de kant te schuiven? Ik ben hier oprecht boos om!
Daarbij moesten we nu bijna € 8,- betalen aan parkeerkosten. Dat vonden we enorm hoog. Bleek dat we onze parkeerkaart hadden moeten laten scannen. Dan zouden we namelijk maar € 2,80 betalen voor de eerste vier parkeeruren. Dat maakte mijn boosheid niet minder, want dat stond nergens bij de bioscoop. Uiteindelijk vonden we dit terug op de website.
Zo dat lucht op, tot volgende maand hahahaha.
Liefs,
Belinda
Lees ook: Belinda | NAH en de operatie.
