Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost neemt je mee in haar ervaring met fysieke en mentale oververmoeidheid, en hoe ze elke dag opnieuw leert omgaan met haar nieuwe realiteit.
Wij als de club met NAH zijn helaas maar al te bekend met het gegeven dat vermoeidheid heet.
Wij starten onze dag op met een halve batterij, omdat die door een storing nooit meer in zijn geheel zal opladen. Dus we staan al met 2-0 achter bij het opstarten van de dag.
Als er dan nog prikkels bijkomen, dan is het gedaan met de energie. De energie die voorheen zo aanwezig was en normaal werd gezien.
Ik vergelijk mezelf na jaren met een vergane bruisbal: in de ochtend na het sporten denk ik op sommige dagen dat ik de hele wereld aankan en veel van plan ben om te doen. Vervolgens merk ik, soms al na twee uur, dat ik uitgeblust ben voor de rest van de dag. Mijn lijf hapert bij hele normale dingen, zoals een slepend been of slechter zicht door de aanwezige hoofdpijn. Maar ook in mijn hoofd voelt het als een overactieve flipperkast die op tilt slaat, waar niet alleen de geluiden en de belichte spanningsvelden alle kanten opgaan, maar die maar doorgaat met chaos creëren. En waar ik de uit-knop nog steeds niet gevonden heb.
Ik doe allerlei therapieën om fysiek sterk te blijven en mijn yogalessen om mijn rust te bewaren, waaraan ik dus iedere ochtend mijn energie geef. Sommige daarvan voelen goed, andere doe ik met tegenzin, maar ik doe het omdat het voor het behoud van mijn kracht is. Op sommige dagen sleur ik me ernaartoe om daarna te moeten rusten. Naast de rust ben ik ook gezegend met neuropathische zenuwpijn waardoor ik afhankelijk ben geworden van zware pijnmedicatie, die alsnog niet voldoende is. Maar ik weiger om de medicatie te verhogen, zodat ik nog wat kan ondernemen in plaats van achter de geraniums te gaan zitten. En door dit alles sta je dus continu aan: 24/7 pijn, vermoeidheid maar vooral overleven. En dat put nog eens extra uit.
Wat ook niet gezien wordt, is dat je verdergaat met het verbergen van dit alles. Soms zijn er dagen dat ik door oververmoeidheid, fysiek en mentaal, amper weet waar ik de kracht vandaan moet halen.
Oververmoeidheid is een waar gevaar dat voor “onze club” continu op de loer ligt. Wij moeten extra over onszelf waken en grenzen blijven stellen — zelfs in een goede periode waarin je denkt dat je de wereld aankan. Als er weer iets bijkomt wat je niet had verwacht, kan dit al te veel zijn. Te veel om het erbij te moeten hebben. Iets te veel extra energie die je niet hebt.
Het is geen burn-out, maar een oververmoeidheid door vermoeidheid. Dus is “onze club” weer gezegend met extra mentale en fysieke klachten, omdat wat wij hebben nooit meer overgaat. Niet met een pilletje, niet met een pleister en zelfs niet met een kusje erop. Het is een nieuwe versie van ons. En met die versie moeten wij het doen, en dat doen we dag in dag uit.
Dus: wees trots op jezelf, want wij doen het iedere dag toch maar weer. Je ziet het niet, maar we overleven in onze nieuwe versie.
Pas op jezelf.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
