Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over hoe planning en structuur haar helpen omgaan met NAH.
Omdat ik jarenlang niet wist dat ik NAH had, werd er altijd van uitgegaan dat ik gewoon altijd chaotisch was. Allerlei onderzoeken verder, zelfs met verschillende diagnoses waarin ik me nooit kon vinden — zoals ADHD — en dat op mijn 41e levensjaar, na allerlei testen. Achteraf bleek het dus NAH te zijn, toen er eindelijk eens werkelijk naar me geluisterd werd in het zoveelste revalidatietraject. Toen pas werden de stukjes aan elkaar gekoppeld.
Ik, die jarenlang twee kinderen als alleenstaande moeder met twee banen opvoedde, vond het normaal dat ik altijd aan het rennen was van het ene naar het andere om alles maar geregeld te krijgen.
Achteraf, terugdenkend, kon het niet anders dan dat ik al heel vroeg alles met lijstjes en wegstrepen voor mezelf een soort houvast had ontwikkeld. Immers, zonder lijstjes was en ben ik nergens.
Als ik een supermarkt binnenkom zonder een van mijn lijstjes, kom ik met van alles thuis, maar niet met hetgeen waar ik voor kwam.
Ik maak op zondag al een planning van wat ik de komende week iedere dag te doen heb. Naast fysio en sporten ook een planning met de taken met betrekking tot het huishouden. Het geeft me een soort houvast.
Ik hang met structuur aan elkaar en ik besef dat met de jaren steeds meer. Het geeft me rust, maar ik merk ook dat ik zonder planning in totale chaos raak, in alles. Nog erger: in mijn hoofd. Puur omdat ik dan die strohalm mis om op terug te kunnen pakken.
Voor mij werkt het prima, zeker als ik klusjes of dingen waar ik tegenop zie kan afvinken.
Ik werk nog met een papieren agenda, evenals een weekkalender, zodat ik ook weet wat de planning is van de anderen bij mij thuis. Het is voor mij een dagelijkse hulp. Zonder die agenda loop ik rond als een kip zonder kop. Dit omdat ik moeite heb met plannen, maar ook een kei ben in het maken van dubbele afspraken. Als ik alles overzichtelijk heb, dan is het voor mij duidelijk en makkelijk, ook met betrekking tot de planning van rustmomenten. En die zijn van groot belang, zowel fysiek als mentaal.
Het is een keuze waar ik mezelf aan optrek, zodat ik op tijd op de rem kan trappen (alhoewel ik in het weekend alsnog vaak over mijn grenzen ga en dat op maandag moet bekopen met een interne snipperdag). Die plan ik overigens tegenwoordig standaard in, dan valt het in ieder geval nooit tegen en ben ik voorbereid. Voor mij is dit alles van toepassing en het helpt me. Ik ben nou eenmaal van de lijstjes, zeg ik dan.
Maar diep van binnen weet ik dat het gewoon een overlevingsstrategie is.
Ik ben benieuwd of jullie ook meer planmatig te werk gaan tegenwoordig. Ik hoor het graag onder deze blog.
Bedankt voor het lezen.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
