In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over dat hij stabiliteit moet vinden in zijn leven.
De week zijn we met fysiotherapie maar rustig begonnen. Ik was niet de enige die een beetje geschrokken was. Maar gelukkig is het allemaal verder goed gegaan. Ik probeer weer bewust iets meer rust te nemen en vanuit daar verder weer op te bouwen. Maar dat het langzaam gaat, is wel erg jammer. Helaas kan ik het niet bespoedigen en moet ik naar mijn lijf luisteren. Het is belangrijk om stabiliteit te vinden.
Op maandag was ook de begrafenis van een kerklid en zendeling – net 60 jaar geworden. Een agressieve vorm van hersenkanker heeft hem in een paar maanden van lekker actief naar het graf gebracht. Het is een van de voorbeelden die je erg doet stilstaan bij wat er met jezelf ook had kunnen gebeuren, maar dan om andere redenen. Afschuwelijk.
De afgelopen dagen had mijn lieve vrouw een beetje een natte neus, maar op woensdag begon ook haar stem erg te kraken. Omdat we bezoek verwachtten toch maar even een test gedaan. En ja hoor, twee streepjes en dus Covid-positief. We zijn er nog niet achter waar ze het opgelopen heeft, maar handig is het uiteraard niet. Sommige dingen stellen we dan maar weer even uit. Ik hoop dat het aan me voorbij gaat, maar we gaan het wel zien. Gelukkig geen operaties meer die staan te wachten. We wilden nog wel deze week een herhalingsprik halen. Dat gaat hem dus niet worden.
Verder niet zo veel te melden deze week eigenlijk. De hoofdpijn is eigenlijk wel geheel weg. Ik slik alleen voor de nacht nog wel paracetamol, omdat het gaan liggen en draaien een rotgevoel in mijn hoofd geeft en me erg afleidt van gaan slapen. Samen kijken we soms Max Geheugentrainer. Daardoor merk ik dat herseninspanning energie kost. Maar ik scoor niet veel slechter dan eerder. Soms loop ik weleens tegen een tafelpunt of iets aan en dankzij de dubbele bloedverdunners worden dat nu steevast mooie blauwe plekken. Ik moet het er voorlopig tot mei maar mee doen.
In de afgelopen weken wel meer gelezen over de problematieken die ik de laatste 3 maanden heb meegemaakt. En hoewel de artsen ook al wel aangeven hoe ‘uniek’ het allemaal is, blijkt dit des te meer als ik medische vakliteratuur lees. Het meeste is toch allemaal kleinere kans 1% of minder dan 1% in de populatie van mensen die in algemene zin hiermee te maken krijgen. Ook kom ik hierin bekend uitziende scanbeelden tegen die wel iets weg hebben van wat ik van mezelf heb gezien. Het blijft heel wonderlijk, het menselijk lichaam. Positief is in ieder geval dat de vooruitzichten in de andere gevallen allemaal eigenlijk wel goed zijn. Dat geeft weer wat meer houvast en hoop voor de toekomst.
Komende week ga ik weer eens naar de bijen. Door vriesweer horen ze netjes op de wintertros te zitten, lekker dicht en warm bij elkaar. Maar ik hoor ook veel imkers die lege kasten aantreffen om onbekende oorzaak. De meningen zijn verdeeld of het toch weer een Varroa – virusbesmetting – is die rondgaat of dat het kwakkelende weer dat we hebben (lang nog echt warm weer – kort koud/vriezen en weer naar 10 graden). Als imker nog veel te leren, blijkt wel weer.
De oudste reist lekker rond in Thailand met een groep van ongeveer 8 die hij daar heeft leren kennen. We zien regelmatig leuke foto’s van tempels, olifanten, prachtige natuur, Thai boxing. Het is fijn dat hij het goed heeft.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank en ben je benieuwd of het hem lukt om stabiliteit te vinden? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
