In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de dingen die hem ergeren en die hem verbazen.
Deze week staat in het teken van keuzes maken. In het vorige blogbericht schreef ik al over de spagaat waarin ik me bevind en alle vraagtekens die er in mijn hoofd spelen. Natuurlijk kies je voor leven, voor toekomst, voor kansen… Maar makkelijk is de keuze niet. Soms loop je te schelden op de oneerlijkheid ervan. De ‘waarom’-vraag steekt weer eens de kop op. Je ogen willen dicht doen en alles even vergeten.
Maar helaas haalt iedere steek, krampje, prikkeling je weer terug in de werkelijkheid. Er is geen ontkomen aan — helaas. Ik heb moeite om deze fase te delen. Het voelt als een heel erge privézaak. Ik moet kiezen en niemand anders. Ze horen het wel als het voorbij en gedaan is… speelt er in mijn hoofd rond. Niet dat ik de mening van anderen niet zou waarderen, maar misschien ben ik wel bang voor de reacties in de richting van: waarom denk je hier nog over na et cetera… of komen er overwegingen die de keuze alleen maar moeilijker maken en wil ik mijn kop in het zand steken.
Maar ja, wat als je erachter komt dat er misschien toch een therapie of optie komt die je wel kan helpen. Iets wat je wel kan helpen naar een ruimer en beter zicht. Anderzijds, men is al heel lang hiermee bezig en veel ontwikkeling is er niet. Laat staan dat ze dode hersencellen kunnen herstellen. Realisme geeft duidelijk richting aan waarvoor ik moet kiezen. Maar het weer een stukje afscheid moeten nemen, valt gewoon zwaar. De onzekerheid van je conditie, nieuwe en potentieel meer belemmeringen die misschien gaan optreden of bestaande die groter worden. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Maar ja, ook dat kan niet.
Door drukte staat de afspraak niet binnen een week (zoals gewenst door de neurochirurg), maar pas over 14 dagen met de specialist die de operatie zal gaan uitvoeren. Dus hangen we maar weer aan de bel. Echt, als je als patiënt niet zelf het overzicht en regie houdt, ben je overgeleverd aan… Goed, hier stop ik maar weer even met klagen.
Ik probeer mijn professionele vak verdwazing en analytische vermogens over klanttevredenheid, werken vanuit klantfocus, procesanalyse, et cetera maar weer thuis. Anders zou ik echt al meerdere keren een rode kaart getrokken hebben. Niet dat het personeel zo slecht is, nee die doen echt hun uiterste best. De zorg is overbelast, onderbemenst en iedere dag hoor je niet anders dat het best mee valt met aantal covidpatiënten. Alsof dat zaligmakend is voor de capaciteit en mogelijkheden in de zorg. Daarom veel respect voor alle zorgverleners die dagelijks weer de moeilijkste keuzes moeten maken om iedereen zo goed mogelijk te helpen en hiermee anderen weer teleur moeten stellen. Anderzijds je zal er maar echt afhankelijk van zijn…..
Als ik dan in de afgelopen week weer verhalen hoor van een bevriende imker over nachtdiensten op de spoed van een Rotterdams ziekenhuis, vraag ik me soms echt af waarmee mensen bezig zijn. Bedreigingen, fysiek geweld, meermalen politieondersteuning ingeroepen, omdat er mensen zijn die zo graag stomdronken willen worden, zelf en anderen schade toebrengen en ze zichzelf niet meer in de hand hebben. En dus hulpverleners van allerlei soorten opzadelen met de uitbarstingen van jouw gedrag. Afschuwelijk gewoon. Hoeveel capaciteit zouden we beschikbaar hebben als we eens zouden focussen op voorkomen van alle overbodige en voorkombare hulpverlening. Maar goed – roepende in de woestijn denk ik dan maar.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
