Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de bijzondere vriendschappen die ze opbouwde met andere vrouwen met NAH. Of, zoals ze het zelf beschrijft: de vriendschappen met een gouden randje.
Soms kom je mensen tegen die je leven kleuren, zelfs op de momenten dat alles grijs lijkt. Dat is precies wat er gebeurde toen ik vijf andere vrouwen met niet-aangeboren hersenletsel leerde kennen.
Op het eerste gezicht waren we compleet verschillend: een vrijgezelle topsportster, een avonturierster die de wereld vaker onder water zag dan erboven, één met een zorgende aard en een tomeloze energie, een creatieve en kleurrijke dame en, zoals wel in elke vriendengroep zit, een wat stiller persoon. Zelf omschrijf ik mij dan maar als een duizendpoot, die nog steeds te veel wil.
Maar wat ons zessen verbindt is iets wat je niet ziet, ons hersenletsel, en juist dat zette een deur open naar een vriendschap met een gouden randje.
De klap die alles veranderde: niet-aangeboren hersenletsel (NAH) ontstaat plotseling. Een ongeluk, een hersenbloeding, een val, een infectie en niets is meer zoals het was.
Je loopt vast waar anderen doorlopen. Je bent moe terwijl de wereld om je heen nog minstens tien stappen wil zetten. Het voelt alsof je een puzzel moet leggen waarvan de stukjes niet meer precies passen. Maar in die breuklijn, waar het oude leven botst met het nieuwe, vonden wij elkaar.
We ontmoetten elkaar tijdens het theater spelen bij de Hersenkronkels, een plek waar we onze stem konden terugvinden met spel, expressie en plezier. Daar was geen oordeel, alleen creativiteit. Buiten de spotlights ontstond iets bijzonders: herkenning, begrip en uiteindelijk een vriendschap die veel verder ging dan het toneel.
Wat begon met samen scènes repeteren en lachen om gekke improvisaties, groeide uit tot een warme kring waarin we onszelf durfden te zijn. Hier hoefde niemand iets uit te leggen. Als iemand zei: “Vandaag zit het er even niet in”, dan was er meteen een stil begrip. En als iemand een klein succes had, boodschappen gedaan zonder overprikkeling, voor het eerst weer drukte verdragen, dan vierden we dat alsof er een medaille was gewonnen.
Wat onze vriendschap zo bijzonder maakt, draait niet om urenlang shoppen of drukke borrels. Onze vriendschap zit in: samen lunchen of dineren bij een van ons thuis, samen zijn en je eigen ding doen, een weekendje weg en uren ontbijten, lunchen of dineren in het huisje, samen handwerken of knutselen, eindeloos spelletjes spelen, diepe serieuze gesprekken als daar behoefte aan is, elkaar net dat advies of zetje geven waar nodig, therapeutische knuffels naar elkaar sturen via beeldbellen of WhatsApp, verhalen delen zonder oordeel, elkaar aanmoedigen als de vermoeidheid toeslaat, samen groeien, alles in ons eigen tempo.
We zijn elkaars spiegel, anker en stem als die even bij de ander ontbreekt. Het leven met NAH hoeft niet eenzaam te zijn, dat is misschien wel de belangrijkste boodschap die we willen delen. Vriendschap verandert bij NAH, maar het kan nog steeds zo ontzettend waardevol zijn. Misschien luistert iemand anders naar die innerlijke stilte die jij nooit eerder durfde uit te spreken. Misschien zijn er mensen die je pas na je ongeluk ontmoet, maar die jou zien zoals je nu bent en niet zoals “het vroeger was”.
Wij hebben elkaar gevonden en dat voelt als thuiskomen in een wereld die soms niet meer klopt.
Liefs,
Just me, Monique
