KioNAH | Weer aan het werk na het revalidatieproces

KioNAH | Weer aan het werk na het revalidatieproces

Kiona (32) kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje Prince is inmiddels 1 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: het afsluiten van het revalidatieproces en weer aan het werk na een herseninfarct.

Toe aan de volgende stap

Het eindgesprek is in zicht bij het revalidatie centrum. In mei ben ik gestart en in juli officieel uitbehandeld, herstel was niet meer te verwachten. Dit kwam ook uit de neuropsychologische testen die ik heb gemaakt. Ik merk dat ik hier snel vrede mee heb, omdat ik graag ook de volgende stap wil maken naar mijn re-integratie traject. Ik kan mij hierop focussen en verheugen. Door het werk in het vizier te houden ben ik niet te lang stil blijven staan bij de rest. De mensen die hier werken zijn wel echt toppers. Ik heb mij zo op mijn gemak gevoeld bij hen. Sommige begeleiders prikken na een tijd gewoon door je heen, wat ik van tijd tot tijd nodig heb. Wat mij vooral is bijgebleven is het visuele inzicht dat de behandelaars mij hebben gegeven. 

Zie onderstaande tekening, hierop is te zien wat een behandelaar heeft uitgetekend; 

Blog Kiona weer werken na een herseninfarct

Zonder hersenletsel: Rijd ik 30km in 30 min en verbruik ik 1 liter benzine.
Met hersenletsel: Rijd ik 40km in 45 min en verbruik ik 3 liter benzine.
Dit is een voorbeeld hé, de slimmeriken onder ons zijn al aan het calculeren. Blijf bij de les 😉

Ik had even tijd nodig om te beseffen dat ik hetzelfde kan doen en bereiken als voorheen maar op een andere manier, op mijn eigen tempo en ik verbruik meer energie om het te doen.   

Een nieuw hoofdstuk

De afronding van het hoofdstuk revalideren betekend dat ik aan een nieuw hoofdstuk mag beginnen en dat is het opbouwen van werk. Hier begin ik in augustus mee. In mijn hoofd ben ik telkens bezig geweest met het werk, dus het voelt echt fijn om mijn gezicht weer te laten zien. Ik krijg begeleiding van een jobcoach vanuit een extern bedrijf. De jobcoach komt 1x in de 2 weken evalueren hoe het verloopt. Ik begin met 2 dagen 2 uurtjes te werken. Ik hou zelf notities bij van wat ik tijdens deze uren verricht. Helaas kan ik niet alles terug plaatsen van wat ik genoteerd heb aangezien ik steekwoorden heb gebruikt. Voorheen lukte dit wel beter maar nu duurt het te lang om zo snel te schakelen of links te leggen. Luisteren, schrijven en informatie verwerken is dan ook teveel dus steekwoorden gebruik ik niet meer. Als ik een belangrijk gesprek heb dan vraag ik of ze mij een samenvatting willen sturen van het gesprek. Niemand kijkt hier raar van op, bespaar ik mezelf de moeite en ik heb het zwart op wit staan. 2 vliegen in 1 klap als je het mij vraagt.   

Een fijn en betrokken team

Ik heb ook frequent afspraken opstaan bij de bedrijfsarts. Bij deze afspraken is er altijd iemand aanwezig, partner of moeder. Ze zijn er niet alleen bij om mij emotioneel bij te staan maar ook om de grote lijnen en stappen binnen het traject te volgen. Ik heb onbewust toch een onderbuik gevoel als ik het woord bedrijfsarts hoor gezien de verhalen die je altijd hoort. Ik hoor zelden iets positiefs over een bedrijfsarts, MAAR niets is minder waar want wat heb ik geluk gehad met mijn bedrijfsarts! Ze heeft een bepaalde rust dat ze uitstraalt. De bedrijfsarts en jobcoach weten mij op tijd af te remmen wanneer het nodig is. Zo goed kan het toch niet blijven gaan denk ik telkens bij mezelf. Alles loopt zo op rolletjes, een team wat volledig achter mij staat en zo betrokken is. 

Weer aan het werk

Uiteraard na een paar maanden heeft ‘de grote baas’ toch liever dat je weer uren komt werken en willen mij dan ook voor een paar uurtjes beter melden. De  bedrijfsarts laat dit niet toe. Er volgen onderling gesprekken tussen alle betrokken partijen. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik niet verbaasd ben over het feit dat ze mij weer beter willen melden. Ik heb hier wel een groot aandeel in gezien ik niet altijd even eerlijk was op alle fronten rondom het verloop van mijn herstelproces. Ik wil koste wat kost mijn positie en functie niet kwijt raken op het werk. ‘Werk weet niet hoe ik thuis ben en de thuisfront weet niet hoe ik op het werk ben’ maar op beide fronten heb ik naarmate de tijd verstreek steekjes laten vallen…

Lees ook: KioNAH | Mijn Ziektebesef.
Lees ook: KioNAH | Er is GEEN oorzaak gevonden.