Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze dat haar volwassen zoon en schoondochter een huis hebben gekocht, en dat zij zich als moeder grote zorgen maakt.
Voor wie volwassen kinderen heeft, zal deze blog ongetwijfeld herkenbaar zijn. Zodra je kind geboren is, beginnen de zorgen en het verzorgen. Dit gaat met vallen en opstaan en menige keer zal je je afvragen: doe ik het wel goed? Terugkijkend blijkt dit, in de meeste gevallen, ook goed te zijn gegaan.
Het is een eeuwenoud cliché dat er gezegd wordt: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen…Wel, mama ervaart nu best grote zorgen. Het zijn niet eens mijn zorgen, maar toch weer wel, want ik maak mij zorgen om mijn zoon en schoondochter. Gelukkig niet qua gezondheid, maar financieel.
Mijn zoon en schoondochter hebben namelijk hun eerste huis gekocht! Hoera! Na anderhalf jaar zoeken, bezichtigen, bieden, overbieden, inschrijven nieuwbouwprojecten, duimen, was daar het langverwachte telefoontje: jullie bod is geaccepteerd!
Ze waren dolblij, helemaal de plek en het huis dat ze wilden. Toen ze me belden met het goede nieuws, was ik ook dolblij. Eindelijk een eigen ‘grote-mensen-huis’! Ze wonen al vijf jaar samen in een appartement op vijf hoog, maar nu een mooie eengezinswoning met veel ruimte én een tuin. Én een hypotheek…
Want ja, vanaf het moment dat ik hoorde wat dit huis kostte, kreeg ik lichte paniek. Wat een geld! Wat een bedrag! Hoe gaan ze dit betalen? Kunnen ze dit wel betalen? Hoe? Wat? Oh! Wat als?
Het bod was dan wel geaccepteerd, maar nu kwam de grote rekensom…Nu springt mijn zoon niet zomaar 1-2-3 in het diepe. Hij heeft alles van tevoren al uitgerekend, berekend, geanalyseerd en uitgeplozen. Dat zou mij gerust moeten stellen…maar helaas. Het is en blijft een enorme berg geld, en een verantwoordelijkheid waar je jarenlang aan vastzit. Toen de bank, de Hypotheker, paps en mams, en schoonouders alle euro’s op een hoop hadden gegooid, werd het voorlopig koopcontract getekend.
Een diepe zucht…
Alleen gaan de zorgen verder. Ja, ik blijf een moeder. Er moet natuurlijk van alles gebeuren in het huis. Nieuwe vloeren, boven en beneden. De muren hebben zo’n grof stucwerk dat je je jassen eraan kunt ophangen, echt niet gelogen! De trap heeft een rood tapijtje, de tuin, een oerwoud is er niks bij, en de schuttingen vallen nog net niet om.
Van de keuken dachten ze op de foto’s: dat gaat nog wel. Helaas waren de foto’s mooier dan de realiteit. Dus ook een nieuwe keuken. Dan nog een muurtje dat eruit moet, nieuwe deuren, een fris verfje overal, je wilt wat raambekleding op twee verdiepingen…Kortom: er komt ongeveer een kwart huis aan kosten bij!
Dus ja, mama heeft zorgen. Kunnen ze dat allemaal wel doen? Moet dat ook echt allemaal? Hebben ze daar wel geld voor? Ik maak van hun zorgen mijn zorgen. Dat doen moeders nu eenmaal. “Komt goed, mam,” zegt mijn zoon dan.
Maar naarmate de weken verstrijken en ik af en toe bel met vragen als: Denk je hieraan? Denk je daaraan? Vergeet dit niet, en dat. Oh en dit moet je opzeggen en op tijd aanvragen op je nieuwe adres… en dit… en dat… en en en… Krijgt zoonlief toch ook wel wat stress.
Bij mij is het inmiddels chaos in mijn NAH-hoofd. Alsof ik zelf weer ga verhuizen. Wat een geregel en gedoe. Gelukkig werkt papa in de bouwwereld, waar zoonlief op kan terugvallen. Dat scheelt een heleboel. Genoeg materiaal en mankracht…als je maar betaalt natuurlijk.
Dus: een heleboel is al geregeld en besteld. Als op 3 september de overdracht is, staan de hulptroepen klaar en kunnen ze aan de slag.
Ik weet zeker dat het hun paleisje gaat worden, hun mooie veilige thuis. En met die financiën zal het ook wel goedkomen…maar voor nu heeft mama nog: chaos, stress en best wel zorgen.
Liefs,
Just me, Monique
