In dit ervaringsverhaal vertelt Luuk (34) over zijn hartritmestoornissen. Waar zijn ouders dachten aan een evenwichtsstoornis, werd na vele onderzoeken en diverse ziekenhuizen uiteindelijk vastgesteld wat er met Luuk aan de hand was. Luuk vertelt over deze periode en zijn ‘nieuwe ik’.
Hoe zijn hartritme het ritme van zijn leven voorgoed bepaalde
“Ik ben Luuk Legebeke, 34 jaar oud en woonachtig in het prachtige boerendorpje Luttenberg in Overijssel. Vanuit mijn liefde voor reizen besloot ik – ondanks mijn IT-opleiding – te gaan werken als vrachtwagenchauffeur. Niet saai en stilzittend op een kantoor, maar dwars door Europa… Reizen bracht me overal. Maar net voor ik zou vertrekken voor een nieuwe reis naar Nieuw-Zeeland, veranderde mijn leven voorgoed.
Op zoek naar een duidelijke oorzaak
Ik reed die dag met de vrachtwagen toen me een vreemd gevoel overviel dat ik nooit eerder gevoeld had. Toen ik uit de cabine stapte voor een frisse neus, zakte ik in elkaar. Ik lag een tijd op de grond en kon nog net mijn ouders bellen voor ik mijn bewustzijn verloor. Een evenwichtsstoornis, dachten mijn ouders, maar blijkbaar was het een herseninfarct. En het bleef niet bij die ene keer. Ik belandde in een reeks aan beroertes en TIA’s en onderging een reis van onderzoek naar onderzoek – een duidelijke oorzaak bleef uit. Jarenlang liep ik met een groot vraagteken in mijn hoofd: wat is er toch gebeurd?
Hartritmestoornissen veranderde het ritme van zijn leven
Artsen keken lange tijd voornamelijk naar mijn hoofd, maar daar kon de oorzaak niet gevonden worden. Pas toen ik in het Isala Ziekenhuis in Zwolle kwam, keek men verder – cardiologen ontdekten hartritmestoornissen. Die stoornissen zorgden ervoor dat er stolsels ontstonden die naar mijn hersenen gingen, waardoor de bloedvaten steeds smaller werden. En daar hadden we dus eindelijk de oorzaak van mijn herseninfarcten te pakken – het vraagteken in mijn hoofd werd beantwoord en dat gaf me rust en vertrouwen in de situatie.
Zoektocht naar zijn ‘nieuwe ik’
Mijn reis ging verder met hartoperaties waarmee mijn hartritme opnieuw werd ingesteld, maar vooral met de zoektocht naar het omgaan met mijn gezondheid. Mijn ‘nieuwe ik’. Terwijl ik worstelde met mijn herstel realiseerde ik me dat de oude ik niet meer zou terugkeren. Die herseninfarcten hebben mijn leven op zijn kop gezet. Het totale ritme van mijn leven veranderd door de hartritmestoornissen. Alles wat vroeger normaal leek was nu de grootste opgave – ik kon door het hersenletsel geen prikkels meer verwerken. Het bracht me in depressie – ik heb alle negatieve gevoelens gehad die je kunt voelen – zelfs suïcidale gedachten. Gelukkig kwam met de operaties niet alleen mijn hartritme op de juiste frequentie: mijn hoofd werd ook positiever. De begeleiding en therapie tijdens mijn revalidatie bij InteractContour hebben daar enorm bij geholpen. Ik besloot te focussen op het hier en nu en met optimisme naar de toekomst te kijken. De ‘nieuwe ik’ te omarmen.
Meer uitdaging na hartritmestoornissen
Bij die ‘nieuwe ik’ hoorde niet meer het beroep van vrachtwagenchauffeur – dat was niet langer haalbaar. Ik werkte een tijd op een zorgboerderij: een prachtige oplossing voor mensen met een beperking. Maar ik besefte me wel: ik wil meer uitdaging! En die vond ik in het delen van mijn verhaal. Zo ben ik nu ervaringsdeskundige bij InteractContour en ben ik ambassadeur voor Patiëntenvereniging Hersenletsel.nl.
Na jaren geleefd te hebben met hersenletsel begrijp ik mijn lichaam en leefritme beter. Ik heb structuur gevonden die bij me past en weet mijn energie beter te doseren. Prikkels blijven mijn grootste uitdaging. Mijn huis is daar inmiddels op aangepast, maar de buitenwereld is dat niet altijd. Social media en het nieuws zijn vermoeiend voor me; die vermijd ik zoveel mogelijk. En ik worstel met het feit dat je aan de buitenkant niet aan me ziet dat ik hersenletsel heb. Dat maakt het lastig uit te leggen aan anderen.
Pluk de dag
Ik ben trots en blij dat ik vandaag weer stappen durf te zetten: het ritme in mijn leven komt terug en ik voel me fysiek en mentaal sterker. Ook kijk ik vol verwachting naar de toekomst en ga aan de slag met vrijwilligerswerk waar ik voldoening uithaal. Ik geniet nu van het leven op een andere manier. Van de kleine dingen, zoals de zon, frisse lucht, de schoonheid van de natuur. Deze reis heeft me geleerd dat we elke dag moeten koesteren; je weet nooit wat de toekomst voor je in petto heeft. De reis was zwaar, maar hij bracht me veel wijsheid en veerkracht; ervaring die ik nu wil delen om anderen te helpen en inspireren. Pluk de dag!”
