Ik had nooit zo veel met honden. Met hun opgewonden gedrag en zo’n bek vol kwijl. In tegenstelling tot mijn man, die is opgegroeid met honden. Maar als je allebei fulltime werkt en een druk leven hebt, past daar geen hond in. Dat vond mijn man gelukkig ook. Tot ik na mijn herseninfarct arbeidsongeschikt werd en hele dagen alleen thuis kwam te zitten. ‘Een hond is fijn gezelschap hoor’, opperde mijn man. Ik was niet echt overtuigd, maar ik gunde hem een hond. Niet alleen mijn leven maar ook zijn leven stond op z’n kop. De zelfstandige vrouw met wie hij van alles ondernam veranderde in een vrouw die altijd moe is en die hij een arm moet geven omdat ze slingert en duizelig wordt tijdens een klein wandelingetje. Waar we vroeger ‘samen de wereld veroverden’ was nu ‘het eerste bankje in het park al best ver’.
Die hond kwam er. Zijn opvoeding zorgde voor afleiding. Het ging niet aldoor meer over mijn hersenletsel. We hadden een nieuwe focus: Aswin, de hond! En omdat jonge honden nog niet zo lang mogen lopen, bleek dat eerste bankje in het park opeens een heel fijn bankje.
Ik blijf door mijn hersenletsel erg beperkt. Het uit zich in chronische vermoeidheid en een extreme gevoeligheid voor prikkels, daardoor ben ik vaak warrig en duizelig. Het lukt niet meer om samen met mijn man van alles te ondernemen. Maar Aswin is er voor ons allebei. Met mijn man maakt hij lange wandelingen en mij houdt hij gezelschap als ik lig te rusten op de bank of als ik wat rondscharrel in de tuin. En wanneer we samen een stukje gaan wandelen, loopt hij het liefst tussen ons in. Hoe symbolisch, dat is precies zijn plek. Hij is onze verbindende schakel. Ik heb geen idee hoe we zonder hond ons leven na mijn hersenletsel hadden vorm gegeven, maar ik denk wel eens dat we misschien wel uit elkaar zouden zijn gegroeid. Aswin voelt als een geschenk uit de hemel: onze engel in de kerstboom heeft geen vleugels maar vier poten. Hij smelt ons samen.
Nog niet zo heel lang geleden zei ik dat ik niet zo veel heb met honden. En nu… Of ik nou een slechte dag heb of een iets betere dag dat maakt Aswin niet uit. Hij is altijd blij, gewoon omdat ik er ben. Dat is zo’n fijn gevoel. Bovendien werkt de blijdschap van een hond aanstekelijk. En laatst betrapte ik mezelf er op dat ik na het ontbijt, voordat ik mijn bakje in de vaatwasser zette, het restje yoghurt door Aswin liet oplikken. Als je me dat een aantal jaar geleden had verteld, had ik je echt niet geloofd.
Michaela
